Πέρασαν εννιά μέρες που συμμετέχουμε στη σίτιση των ανθρώπων από τη πλατεία Βικτωρίας και όχι μόνο μέσα στο camp Ελαιώνα. Δύσκολο από κάθε άποψη για μας, δύσκολο για τους ανθρώπους που χειρίζονται τα θέματα μέσα στο camp, πιο δύσκολο για τους πρόσφυγες και μετανάστες που βιώνουν όλο αυτό μακριά από τα σπίτια τις πατρίδες τους. Ζήσαμε στιγμές αγωνίας από τη πρώτη μέρα και η σκέψη μας καθώς μάλλον σταματάμε, είναι εκεί.
Ολα αυτά τα χρόνια προσπαθούμε αθόρυβα να προσφέρουμε όπου μπορούμε χωρίς να έχουμε κρυφή ατζέντα με γνώμονα τη προσφορά στον συνάνθρωπο και να βοηθήσουμε και τη πατρίδα μας στο βάρος που αναλογεί στους πολύ μικρούς ώμους της ομάδας μας. Αλλάζουν πρόσωπα, πολιτικές, κυβερνήσεις, υπεύθυνοι, αλλά αυτό που μας νοιάζει πάντοτε σταθερά και διαχρονικά είναι να απαλύνουμε λίγο το πόνο της προσφυγιάς και της αστεγίας δεκαπέντε χρόνια τώρα. Τέλος να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας για όσους αθόρυβα στέκονται δίπλα μας και στηρίζουν τις δράσεις μας.
