Γράφει η Έλλη, 19 ετών.

Χθες το βράδυ 29/4/2020 είχα μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία. Δύο από τα πολύ σημαντικά πράγματα στη ζωή μου ενώθηκαν και έβγαλαν ένα πολύ μοναδικό αποτέλεσμα. Είμαι πρόσκοπος, ομαδάρχισσα στην Αγέλη. Είμαι 19 χρονών και τα δύο τελευταία χρόνια ασχολούμαι με τον Πλησίον και αρχίζω να μαθαίνω τον κόσμο, βλέποντάς τον από κάποια άλλα μάτια, αυτά που συνήθως οι περαστικοί κλείνουν όταν περπατούν στους δρόμους της πόλης τους. Χθες λοιπόν παιδιά ηλικίας 7-15 ετών μαζί με τις οικογένειές τους μάζεψαν κάποια φαγητά και είδη πρώτης ανάγκης και έφτιαξαν το μαγικό τους πουγκί που θα συμπεριλάμβανε μια κάρτα με μια ζωγραφιά και λίγα λογάκια, μαζί με ένα μικρό αγαπημένο τους αντικείμενο. Η φαντασία των παιδιών έτρεξε πέρα από εκεί και έφτιαξαν ποιήματα, κατασκευές, μέχρι και κόμικ! Συλλέξαμε όλα τα πράγματα και τα χωρίσαμε σε ανθρώπους και σε οικογένειες, ονομαστικά. Το καταπληκτικό μετά από πολλά βράδια με τον Πλησίον είναι πως μέχρι χθες, άνθρωποι που αποκαλούσα άστεγους, ή θα ήταν μαύρες σκιές που θα με έκαναν να φοβόμουν τα βράδια, τώρα αυτά τα άτομα για μένα έχουν ταυτότητα και είναι ο Λάμπρος, η Μαρία, ο Ιμπραήμ και η Ηρώ. Μόλις χωρίσαμε τα πράγματα πήγαμε σε κάποιες οικογένειες στο κέντρο της Αθήνας και δώσαμε κάποια από αυτά. Κάτσαμε περίπου μια ώρα στην κάθε οικογένεια με τις προβλεπόμενες προφυλάξεις και αποστάσεις. Ακόμα μου φαίνεται απίστευτο το ότι έχουμε τόσα πολλά να πούμε με ανθρώπους που θα έλεγε κανείς ότι δεν έχουμε κανένα κοινό … Κι όμως ! Τα γέλια ήταν γέλια και τα πειράγματα, πειράγματα και οι εμπειρίες και οι δυσκολίες είναι για να μοιράζονται με άλλους ανθρώπους. Γιατί και εμείς οι άνθρωποι είμαστε σαν πίνακες ζωγραφικής. Περιμένουμε κάποιον να έρθει και να μας δώσει αξία! Και έτσι αποκτούμε μια θέση στην ‘έκθεση’ της ψυχής και της αγκαλιάς κάποιων ανθρώπων.