Τον είδαμε τυχαία, πριν λίγο, γύρω στις 2 το πρωί. Εικόνα γροθιά στο στομάχι. Νεαρός με αγριεμένο βλέμμα μετανάστης που είχε ανάψει φωτιά με χαρτιά χωρίς μπουφάν χωρίς κουβέρτα και προσπαθούσε να ζεσταθεί και να φάει κάποια καρύδια που έσπαγε κάτω στο βρώμικο πεζοδρόμιο. Δίπλα είχε στήσει χαρτόνια για κρεβάτι και για σκεπάσματα. Έδειχνε πολύ φοβισμένος που τον πλησιάσαμε δύο άγνωστοι.
Ηταν ένας μοναχικός άνθρωπος παγωμένος με σφιγμένα χαρακτηριστικά σκυμένος και διπλωμένος μια μάζα για να ζεσταθεί και να προφυλαχθεί από το παγωμένο αέρα και τη δυνατή βροχή…. στη καρδιά της φωτισμένης και παγωμένης Αθήνας 200 μέτρα από το παλαιό Δημαρχείο της Αθήνας στη πλατεία Κοτζιά.. Πάντα η θέα ενός μοναχικού ανθρώπου στο δρόμο με συγκλονίζει…. Οσες φορές έχει τύχει να συνομιλήσω μαζί τους ακούς ότι δεν θες να ακούσεις…..
( Τυχαία τα μάτια μας έπεσαν σε ένα κείμενο πριν λίγο. Νομίζω ταιριάζει εδώ και το δημοσιεύουμε…)
ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ
Φτάνεις σε μια πόλη γεμάτη λόφους. Θέλεις να πας στην κορυφή να βρεις μια παραβολή του Ιησού, η μια παράγραφο του Πλάτωνα κι αντί γι’ αυτό κατρακυλάς στα ριζά που είναι τα σφαγεία. Γιατί εκεί είναι το φυσικό σύνορο της ανθρωπότητας. Εκεί που το μαχαίρι βρίσκει αρτηρία κι αρχίζει το αίμα να κοχλάζει και να ποτίζει γη. Εκεί το άνοιγμα του λαιμού και τα έντερα που βγαίνουν ως φρέσκια λαχταριστή μακαρονάδα. Αυτά δημιουργήσαμε κύριοι. Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης είναι για ξεκάρφωμα. Για να έρχονται οι τουρίστες να δείχνουμε τον «υψηλό» πολιτισμό. Να μπορούμε με τα φράγκα να συντηρούμε τα σφαγεία. Να τεμαχίζουν χωρίς καμιά ευπρέπεια τη ζωή μας. Με αυτά σηκώνουμε τις σημαίες που είναι φτιαγμένες από τα σπλάχνα των παιδιών μας. Κάναμε την αρρώστια μας αφρίζουσα θάλασσα κι απολαμβάνουμε εκεί τις διακοπές μας. Όταν περνάμε από παλιά εργοστάσια ακούμε την φωνή των πεθαμένων εργατών και φεύγουμε γρήγορα μην μας μολύνει ο θάνατος κι η φτώχια. Τίποτα δεν καταλάβαμε, κάναμε την ενσάρκωση πανηγυράκι φώτων και κρέατος που πλέει στου ουίσκι του τίποτα.
Κι ο Ιησούς μόνος και πάλι μας δείχνει τι είναι η ενσάρκωση. Κάθεται μαζί με τα παιδιά που παγώνουν στους δρόμους του κόσμου. Δουλεύει μαζί τους στα εργοστάσια που συναρμολογούν τα κινητά μας. Αρρωσταίνει στις σκηνές των προσφύγων πρόσφυγας για πάντα ο ίδιος. Παίζει μαζί τους στα ερείπια. Τα ποδαράκια τους τα βράδια βγάζουν αίμα. Και το σκουπίζει σήμερα αυτό το αίμα η Θεοτόκος.
Έρχεται Αυτός με το δικό του φωτεινό χαμόγελο με τα μικρά αυτά αδύναμα τα παιδικά του χέρια. Έρχεται μέσα από τα σφαγείο της ιστορίας μας.. Έρχεται δίνοντας μας μιαν ελιά από το σπίτι του πατέρα. Και κάθεται να φτιάξει από τα ερείπια τα δικά μας ένα καινούργιο κόσμο. Σβήσε τα φώτα. Πάμε μαζί στους τάφους των παιδιών μας να ξαναβρούμε την παιδική μας ανημπόρια . Αυτός γεννιέται σήμερα. Αυτός ο μικρός, αδύνατος Θεός να μας ξεμάθει το παιγνίδι της δύναμης. Αυτός ο αδύνατος Θεός, ο αδελφός μας.
Ν.Β.