Περί του Πόθου για το “Τυχαίο”

Στη “δύση” του 2014 επισκεφτήκαμε για δεύτερη φορά τις γυναικείες φυλακές στον Ελεώνα Θηβών και συγκεκριμένα την πτέρυγα των φυλακισμένων μαμάδων που διαβιούν μαζί με τα παιδιά τους, έως 3,5-4 ετών.

Μπορεί η επίσκεψη αυτή να μην έκρυβε την αμηχανία και το σφίξιμο των καρδιών μας όπως την πρώτη φορά που βρεθήκαμε εκεί – βοήθησε σ΄ αυτό και η χαρούμενη “συνοδεία” του πυκνού χιονιού, καθώς και οι γνώριμες μικρές φατσούλες που περίμεναν με ανυπομονησία τη λιτή μας γιορτούλα – ωστόσο, όσο κι αν το παιχνίδι προχωρούσε, όσο και αν οι αγκαλιές μάς ζέσταιναν, τα μεγάλα παιδικά μάτια εξακολουθούσαν να κρύβονται πίσω από τις ιδιότυπες “αυλαίες”.

Βλέφαρα διάφανα, με μάτια που σε κοιτάζουν σαν να μην σε κοιτάζουν. Βλέμματα που τρέφονται από τις αντίστοιχες ματιές των μαμάδων, ανθρώπων που “δικαίως” ή “αδίκως” έχουν στερηθεί το δώρο της ελευθερίας, δώρο πιο σημαντικό και από την ίδια τη ζωή…Το καταλάβαμε ότι οι “αυλαίες” τούτες προσφέρουν τη μόνη ουσιαστική απόδραση. Κλείνουν, ώστε μαμάδες και παιδιά να μπορέσουν να γευτούν με τη ματιά τους ό,τι ποθούν: το άγγιγμα του χιονιού, το χαμόγελο ενός σύννεφου, το χάδι ενός πατέρα, μια ανάσα ελευθερίας.

Τα κενά βλέμματα όταν οι “αυλαίες” ανοίγουν είναι η ενστικτώδης άμυνα του οργανισμού…βλέπουν εμπρός τους ό,τι κι αν τύχει, χωρίς να το πολυσκεφτούν, απωθώντας την καθημερινότητα της φυλακής, τη ρουτίνα, τη μηχανική καθημερινότητα που αποχαυνώνει αντί να ερεθίζει.

Κι εμείς; τί ζητούσαμε εκεί εμείς; να προσφέρουμε ανακούφιση, ελεημοσύνη, φιλανθρωπία;…Έννοιες που χωρίζουν τους ανθρώπους σε “ανώτερους” και “κατώτερους”, έννοιες που τις έχουμε απορρίψει από καιρό.

Δυο ώρες ζητούσαμε, δυο ώρες ώστε με τις ταπεινές μας δυνάμεις, με το όποιο μικρό απόθεμα αλληλεγγύης και αγάπης διαθέτουμε να καταφέρουμε να μετατρέψουμε για όλους μας – “ελεύθερους” και “φυλακισμένους” – τα ανοιχτά βλέφαρα σε μέσο χαράς. Να καταστήσουμε αυτό το “ό,τι κι αν τύχει” ποθητό…

 Ζαρατούστρα