Παρασκευή βράδυ μετά τις 11 μ.μ. και για να προσφέρουμε σημαντική ποσότητα από τα είδη μαναβικής που μας προσφέρθηκαν από την Issaris S.A., κατόπιν συνεννόησης με τον ιερέα μιας ενορίας βρισκόμαστε κάπου στην Αγία Παρασκευή στο σπίτι του κυρίου Γιάννη που θα φιλοξενήσει για το βράδυ τα πράγματα μέχρι να διατεθούν την άλλη μέρα από την ενορία.
Τι κρατώ από τον αγαθό ηλικιωμένο και άγνωστο σε μας κύριο; Την επιμονή του στις 11.30 το βράδυ να μπούμε στο σπίτι του να πλύνουμε τα χέρια μας και την επιθυμία του να μας κεράσει κάτι, έστω ένα καφέ.
Πως θα φύγετε έλεξε και ξανάλεγε ο συμπαθέστατος κύριος και μας θύμισε την ξεχασμένη έννοια της φιλοξενίας και την προθυμία να ανοίξεις το σπίτι σου και την καρδιά σου στον άλλον…
Στην τσιμεντούπολη που όλοι ζούμε απαιτεί ιδιαίτερη προσπάθεια να μην τσιμεντώσει και η ψυχή μας και να βγάλουμε στην επιφάνεια στο βαθμό που είναι εφικτό κρυμμένα πολύ βαθειά μέσα μας στοιχεία από έναν άλλο κόσμο πιο όμορφο και πιο ευγενικό που κάθε άνθρωπος έχει φτιαχτεί να τα έχει ενώ μου θύμισε το παρακάτω απόσπασμα από τον C.S. Lewis
Το να αγαπάς σημαίνει το να γίνεις ευάλωτος
Αγάπα κάτι και η καρδιά σου θα συνθλιβεί και πιθανόν θα σπάσει.
Αν θέλεις να είσαι βέβαιος πως θα κρατήσεις την καρδιά σου ανέπαφη, να μην την δώσεις σε κανέναν.
Τύλιξέ την προσεκτικά με χόμπι και μικροαπολαύσεις. Απόφυγε κάθε εμπλοκή.
Σφράγισέ την με ασφάλεια μέσα στην κάσα, στο φέρετρο της φιλαυτίας σου.
Να ξέρεις όμως ότι η καρδιά σου μέσα σε αυτή την κάσα, ασφαλής, σκοτεινή, ακίνητη, χωρίς ανάσα και πνοή, θα αλλάξει.
Δεν θα σπάσει, θα πετρώσει, θα γίνει αδιαπέραστη, πωρωμένη, αθεράπευτη.
Το να αγαπάς σημαίνει το να γίνεις ευάλωτος.