Δεν θα πίστευα ποτέ μου ότι αυτά τα λόγια μπορεί να είναι μια θερμή προσευχή στο Θεό.
Μάλλον σαν κατάρα θα τα εκλάμβανα αν δεν περνούσα χθες αργά ( 21-10-2014) από εκείνο το βρώμικο και σκοτεινό σοκάκι όπου μια καταρρακωμένη γυναίκα, η κυρία Γεωργία, χρήστης ναρκωτικών ουσιών, τα επαναλάμβανε με δάκρυα στα μάτια.
Κάνε Θεέ μου να μην ξημερωθώ….. να μην ξημερωθώ….. να μην ξημερωθώ.
Η κάθε μου μέρα αβάσταχτη, μοναχική, γεμάτη απόρριψη από την κοινωνία.
Στέκομαι και ζητιανεύω στο φανάρι και κανείς δεν νοιάζεται για μένα.
Αλλά σαν να μη μου έφθαναν όλα αυτά, πριν τέσσερις μέρες, ξυλοκοπήθηκα άγρια μας διηγήθηκε, από κάτι περαστικούς που νόμιζαν ότι στην τσάντα μου είχα πολλά λεφτά και με έριξαν κάτω για να μου την πάρουν.
Αλλά, που να ήξεραν ότι η είσπραξη της ημέρας ήταν μόνο πέντε ευρώ και τίποτα παραπάνω και ότι δεν άξιζε να μου δώσουν τόσο ξύλο για ένα τόσο ευτελές ποσό.
‘’Συγνώμη που σας κουράζω και εγώ με τα προβλήματά μου’’ αλλά δεν έχω κανένα να απευθυνθώ.
Ξέρετε πόσο φοβάμαι, εδώ που κοιμάμαι μόνη, έξω στο πεζοδρόμιο μήπως έρθουν και με σκοτώσουν το βράδυ;
Θεέ μου να μην ξημερωθώ….
Τα δάκρυα της κυλούσαν ποτάμι στο ‘’σκαμμένο’’ από την ταλαιπωρία πρόσωπο της.
Τα πόδια της μελανιασμένα από τα χτυπήματα των κακοποιών, δεν της έδιναν την άνεση όπως άλλοτε, να σηκωθεί γρήγορα από το αυτοσχέδιο ‘’κρεβάτι’’ της στο πεζοδρόμιο, για να φάει μια μερίδα φαγητό και λίγη ζεστή σοκολάτα με ένα κρουασάν που της προσφέραμε.
Τα λόγια της ήταν φωτιά στην καρδιά μας.
Αλήθεια, πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να αντέξει τόσο πόνο, τόση αδικία και απόρριψη;
Μέχρι πότε μπορεί κάποιος να στέκεται όρθιος και να πολεμάει με αυτά τα τέρατα της ζωής;
Πώς να μην προτιμήσω το θάνατο από τη ζωή;
Γιατί να πρέπει να ζήσω πολλά χρόνια για να πρωταγωνιστώ σε αυτό το σενάριο του τρόμου;
Θεέ μου να μην ξημερωθώ….
Πάρε με να ξεκουραστώ.
Με αυτά τα λόγια αποχωριστήκαμε από την κυρία Γεωργία που συνέχισε να κλαίει γοερά.
Σιωπηλοί, προβληματισμένοι και με δάκρυα στα μάτια, μπήκαμε στο αυτοκίνητο γεμάτοι σκέψεις και με δέος μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, εκεί που τα λόγια περισσεύουν, ο άνθρωπος γίνεται λίγο πιο άνθρωπος και νιώθεις την ανάγκη να αλλάξεις και εσύ λίγο την οπτική σου γωνία απέναντι στη ζωή.
Ένα χαμόγελο, λίγη περισσότερη αγάπη και φροντίδα για τον ‘’άλλον’’, θα νοηματοδοτούσε και θα χρωμάτιζε την ασπρόμαυρη ζωή μας, ενώ ταυτόχρονα, θα άλλαζε και η προσευχή της κάθε ‘’Γεωργίας’’ η οποία θα προσευχόταν: ‘’Κάνε Θεέ μου να ξημερωθούμε, για να χαρούμε τη ζωή, που είναι δώρο δικό Σου’’.
Γράφει ο Π.Κ.