Λίγο μετά τις 6 το πρωί, σήμερα Κυριακή 19 Οκτ., είμαι στο αυτοκίνητο με προορισμό τον κ. Δημήτρη. Ο τρομερός αέρας με ξύπνησε και επειδή δεν είχα ύπνο αποφάσισα να του φτιάξω ένα τριπλό ελληνικό καφέ με μπόλικο γάλα και να τον επισκεφτώ. Τι έπαθες; με ρώτησε η γυναίκα μου το πρωί …λίγο ενοχλημένη που την ξύπνησα με τη φασαρία της προετοιμασίας και όταν της είπα πηγαίνω στον κ. Δημήτρη, αφελώς και νυσταγμένη με ρώτησε και εγώ τι φταίω. Σε λίγο όμως, ξανασηκώθηκε από το κρεβάτι για να μου φτιάξει δυο τοστ και να μου δώσει λίγο από ένα σοκολατένιο κέικ που είχε φτιάξει για αλλού. Μαζί με κάποια μουστοκούλουρα, που είχε φτιάξει η γιαγιά, συμπληρώθηκε το πρωινό του κ. Δημήτρη.
Είναι σκοτάδι ακόμη και τον συνάντησα καθιστό στο παγκάκι. Μόλις με είδε άρχισε να κτυπά τα χέρια του σαν μικρό παιδί. Νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά, που τον άκουσα να λέει ευχαριστώ. Και το είπε 3-4 φορές. Παγωμένος μέσα στη βρωμιά του (δείτε προηγούμενες δημοσιεύσεις), μου έλεγε ότι δεν μπόρεσε να κοιμηθεί από το πολύ κρύο. Έκατσα λίγη ώρα και μιλήσαμε. Μιλήσαμε για τη ζωή του , τις προσπάθειες που κάνουμε να βρούμε μια λύση και την επίσκεψη του συνεργάτη μας στο σπίτι της κόρης του καθώς και την επικοινωνία με τον αδελφό του.
Νεαρή εθελόντρια μας προσφέρει φαγητό στον κ. Δημήτρη.
Μιλήσαμε για αποκατάσταση και για μετάνοια, καθώς προσπαθούμε να φέρουμε σε επαφή τον πατέρα με τα παιδιά του και να αποκαταστήσουμε, όσο αυτό είναι εφικτό τις γκρεμισμένες γέφυρες. Σιγά σιγά ο κύριος Δημήτρης φαίνεται να βλέπει και τις δικές του ευθύνες για την εξέλιξη της ζωής του και την απομάκρυνσή του από την οικογένειά του. Δεν κουράστηκες μόνος κύριε Δημήτρη; τον ρώτησα. Ίσως είδα βουρκωμένα τα μάτια του, αλλά ο χαμηλός φωτισμός θα με αφήσει με ερωτηματικό. Προσπαθούμε να τον προετοιμάσουμε για μια επαφή με την οικογένειά του μαζί με τις προσπάθειες που κάνουμε για ένταξη σε κάποια στέγη ηλικιωμένων.
Ξαφνικά μια ηλικιωμένη κυρία από αρκετά μέτρα μακριά, μας διέκοψε και απαίτησε να πάω να της μιλήσω. Καθόταν δίπλα σε κάποιο κύριο. Καθώς πήγαινα, ένας ακόμη κύριος από διπλανό κατάστημα πλησίασε. Η κυρία Α. με τα ρούχα του ύπνου, έξαλλη, φώναζε για την κινητή ακίνητη εστία μόλυνσης και την οργή της για την αδράνεια των φορέων της πόλης. Τη σκυτάλη πήρε ο κ. Σ. που μου ανέφερε και αυτός πολλά, καθώς γνωρίζει τον κ. Δημήτρη χρόνια πολλά. Η κυρία με σοβαρή ασθένεια δεν με άφησε να αρθρώσω λέξη και απαίτησε να μην πηγαίνουμε φαγητό στον ανήμπορο γέροντα, που τον στόλισε με πολλά κοσμητικά και έφυγε φωνάζοντας. Η λογική της απλή. Λιγότερο φαγητό, λιγότερη βρωμιά, καθόλου φαγητό ….
Τον κύριο Σ. τον ακολούθησα στο κατάστημά του και τον άκουσα πολύ ώρα να μου λέει τα αυτονόητα και τις δεκάδες καταγγελίες που έχουν γίνει και την αδιαφορία των υπευθύνων.
Του εξήγησα ότι τον καταλαβαίνουμε απολύτως, καθώς του αναφέραμε για τις προσπάθειες που κάνουμε αυτόν τον καιρό, τις εκκλήσεις μας σε κάθε κατεύθυνση και τις επαφές μας με τον Δήμο και την Εκκλησία και άλλους φορείς, για να βρούμε μια μόνιμη λύση για το πρόβλημα του κ. Δημήτρη. Είναι ντροπή για τον πολιτισμό μας, για την πόλη μας και φυσικά επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία, όπως έχω επισημάνει και στις δύο αρμόδιες ευγενικές κυρίες που μίλησα πριν 2-3 μέρες.
Ο κ. Σ μου ανέφερε τον πόνο του, τον κόπο της ζωής του, την προσπάθειά του να διατηρήσει ανοικτή την επιχείρηση του στο κέντρο της πόλης, παρά τα τεράστια προβλήματα και καθώς έφευγα, μου ζήτησε συγνώμη αν είπε και μια κουβέντα παραπάνω και ότι καταλαβαίνει την ευαισθησία μας για έναν ανήμπορο γέροντα.
Σκεφτόμουν φεύγοντας για τα αίτια του ρατσισμού και την ευθύνη της πολιτείας σε τέτοια ζητήματα.
Ο κύριος Δημήτρης έχει να πάει σε τουαλέτα από το Σάββατο 11 Οκτωβρίου.
Και έρχονται πολλά κρύα αυτή τη βδομάδα…
1 comment for “Αδέσποτος άνθρωπος”