Μια επισκεψη …
- Η ιδέα
Η πρώτη συζήτηση έγινε πριν κάποιους μήνες …λίγο πριν τα Χριστούγεννα …μία γιορτή για τα παιδιά στις φυλακές …
Το σκίτσο αυτό σχεδιάστηκε αρχικά μέσα στη φυλακή και είναι ρεαλιστική απεικόνιση μέρος των κρατουμένων γυναικών και των παιδιών τους την ώρα του κουκλοθέατρου. Στην συνέχεια ο σκιτσογράφος το ολοκλήρωσε και μας το έστειλε.
….κανείς δεν είχε καταλάβει τότε τι σήμαινε αυτό …_
….δεν προλαβαίναμε τότε, και το αναβάλλαμε …
- η προετοιμασία
…το ξανασυζητήσαμε και είπαμε πάμε πάλι …
…ξεκινήσαμε τις προετοιμασίες …
…μαζέψαμε προσφορές , είδη πρώτης ανάγκης , παιχνίδια ,παραμύθια…
….ετοίμασαμε πρόγραμμα για κουκλοθέατρο…τραγουδάκια..
… δωράκια, καπελάκια, γλυφιτζούρια
…αλλά ακόμα δεν είχαμε καταλάβει …
- η επίσκεψη
…ξεκινήσαμε σε 3 αμάξια 9 άτομα…9 άτομα που είχαμε μοιραστεί πολλές νύχτες στους δρόμους της Αθήνας στην διάρκεια των street-work και θεωρούσαμε ότι είχαμε βιώσει έντονα συναισθήματα …
…η πρώτη εικόνα της φυλακής εξωτερικά ,σε αντιδιαστολή με την ελευθερία της φύσης που την περιέβαλε …
…το προσωπικό που μας καλοδέχτηκε…
και τότε μπήκαμε στην πτέρυγα των μητέρων με παιδιά ..με ζωγραφιές …και παιχνίδια …
….αλλά χωρίς παιδιά …
…δεν ήτανε ώρα ακόμα να ανοίξουν τα κελιά…απορροφημένοι να ετοιμαστούμε ξεκινήσαμε να στήνουμε …
…και τότε…
…κεφαλάκια άρχισαν να ξεπροβάλουν από τα παραθυράκια από τα κελιά …
..το πρώτο σφίξιμο στο στομάχι …
…ένα κουδούνι χτύπησε …οι πόρτες άνοιξαν …πρώτα οι μανάδες δειλά δειλά ξεκίνησαν να έρχονται προς το μέρος μας …κάποια αθώα προσωπάκια ξεπρόβαλανε …άρχισα να μοιράζω καπελάκια …κάποιος άλλος μπαλονάκια…ένα παιδάκι έπεσε στην αγκαλιά μου …με δυσκολία κρατήθηκα να μην βάλω τα κλάματα…
…ξεκίνησε το κουκλοθέατρο…αλλά ακόμα οι ψυχές μας δεν είχαν γίνει ένα …ένα κοριτσάκι σηκώθηκε…πήγε στο κουκλοθέατρο και άρχισε να κοιτάζει πίσω από την σκηνή…μετά μπήκε μέσα…χαμόγελα άρχισαν να διαφαίνονται …ξεκινήσαμε να ζωγραφίζουμε όλοι μαζί …με την μουσική αρχίσαμε να χορεύουμε…
…και κάπου εκεί… χάθηκα…χαθήκαμε …
…κάποια παιδάκια στις πλάτες μας να παίζουμε τα γαιδουράκια …να παίζουμε κυνηγητό …να χορεύουμε αγκαλιά …
…η μουσική δονούσε την αίθουσα ..και τα χαμόγελα τις ψυχές μας…η ώρα περνούσε και αν και αρχικά ανησυχούσαμε αν θα καλύπταμε τις 3 ώρες διαθέσιμες , η ώρα κυλούσε γρήγορα και αδυσώπητα …όσο η κούραση άρχιζε να γίνεται αισθητή ..τόσο δύο παιδικά ματάκια..που σε κοιτάζανε για νέο παιχνίδι , δύο χεράκια που έψαχναν αγκαλιά …σε αναζοωγονούσανε…
….δεν μπορώ να ξεχάσω ένα παιδάκι που του είχε σπάσει η μικρή τρομπέτα να είναι θλιμένο και εγώ να παλεύω να του την φτιάξω ( που δεν είμαι καθόλου πρακτικός άνθρωπος )..να έχω ιδρώσει …αλλά να το προσπαθώ …και όταν εκ θαύματος τα κατάφερα …και άκουσε τον ήχο της τρομπέτας και να με κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια…δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψω πως ένιωσα…
…η ώρα όμως ήταν αμείλικτη…ένα κοριτσάκι ρώτησε : ” θα φύγετε ;”
δεν μπόρεσα να του απαντήσω…γατζώθηκε στην αγκαλιά της μητέρας της και την ρώτησε χαμηλόφωνα : ” πότε θα ξανάρθουν …”
με δυσκολία αρχίσαμε να μαζεύουμε τα πράγματά μας …
…ο αποχαιρετισμός ήταν απίστευτος…περπατώντας προς την έξοδο ο ήχος κάθε πόρτας που έκλεινε πίσω μας ήταν σαν μαχαιριά…
…κανείς μας , δεν μιλούσε …
…και τότε καταλάβαμε…
Σημείωση
Email εθελοντή από την ομάδα της Πέμπτης του Πλησίον που βρεθήκαμε μαζί στη γιορτούλα που ετοιμάσαμε για τα ανήλικα και τις μητέρες τους στο κατάστημα κράτησης στον Ελεώνα Θηβών.