Γραμμένο από εθελοντή της ομάδας streetwork της Πέμπτης.
Πέμπτη βράδυ …..
Σήμερα δεν θα είμαι έξω …κοιτάζω το κρεβατάκι της κόρης μου ….κοιμάται αλλά ψήνεται στον πυρετό …αλλά τουλάχιστον είναι κάτω από μία στέγη ….
Όλα ξεκίνησαν μία Πέμπτη πριν 2 χρόνια ….στο Σύνταγμα μες στο πλήθος του κόσμου …μία συζήτηση με έναν άγνωστο και ένα κοριτσάκι …ένα βλέμμα από μία αθώα ψυχούλα με κατάξανθες μπούκλες …και η διαπίστωση ότι κοιμούνται κάτω από μία γέφυρα … γυρνώντας σπίτι …πήγα στο δωμάτιο της κόρης μου που μόλις είχε γεννηθεί …την φίλησα …αλλά κρύωνα …πολύ κρύωνα …δεν μπορούσα να αποδεχτώ ότι μία ύπαρξη κοιμόταν κάτω από μία γέφυρα … …ακόμα δεν μπορώ…
Το φορτηγάκι σταματά σε σοκάκια και στενά
Πέμπτη βράδυ ένα χρόνο μετά… σε ένα αμάξι με 2 φίλους με τη πρόθεση να μοιράσουμε κουβέρτες σε άστεγους …και τότε είδαμε το λευκό φορτηγάκι…ρώτησα ποιοι είναι …κάποιος είπε ..είναι από τον “Πλησίον’ …Λέω Πάμε …ένας έφυγε …πήγαμε δύο … με υποδεχτήκανε με χαμόγελα …ένα πορτοκαλί γιλέκο …με ρωτήσανε μονάχα το όνομά μου …και ξεκινήσαμε …
Ξεκινήσαμε ένα οδοιπορικό σε κάθε γωνιά της Αθήνας …σε κάθε πλατεία …σε κάθε στενό που συναντούσαμε ανθρώπους χτυπημένους από την μοίρα …και μοιράζαμε πρώτα απ’ όλα χαμόγελα και αγκαλιές …και μετά μία κούπα σοκολάτα και κουβέρτες …σε κάθε στέκι μία κουβέντα ζέσταινε όσο εκατό κουβέρτες ….
Γνώρισα στο Πλησίον ανθρώπους από διαφορετικές ηλικίες , με διαφορετικά πολιτικά πιστεύω , με ποικίλα backround …γνώρισα ανθρώπους με ψυχή …που αποδίδουν στην λέξη άνθρωπος την πραγματική της έννοια …
Μοιραστήκαμε κρύο και βροχή …βιώσαμε δύσκολες στιγμές … αντιμετώπισαμε καταστάσεις που η καρδιά πάγωνε και κάποιες φορές καποιουνού τα μάτια υγραίνονταν …ειδικά όταν βλέπαμε ότι κάποιος έλειπε από την θέση του για το μεγάλο ταξίδι …ή όταν ερχόμασταν σε επαφή με νέα παιδιά που αργοπεθαίνανε από την μάστιγα των ναρκωτικών …ή στην θέα από τα πιτσιρίκια που μες στην νυχτιά μας περιμένανε για ένα κουλούρι ( αλλά περισσότερο για να παίξουνε μαζί μας ….)
Αλλά πάντα με ένα χαμόγελο ….με μια αγκαλιά ….με ειλικρίνεια και σεβασμό …χωρίς ερωτήσεις …χωρίς διακρίσεις …ούτε σε χρώμα ..ούτε σε θρησκεία …από έναν άνθρωπο σε άλλον άνθρωπο …συνεχίσαμε την πορείας μας …και συνεχίζουμε …
Βρέχει έξω …είμαι στην θαλπωρή του σπιτιού μου και γράφω …αλλά έξω για ακόμη μία Πέμπτη είναι ένα λευκό φορτηγάκι …και κάποιοι να το περιμένουνε …
Η επιθυμία μου θα ήταν να μην υπήρχε κανείς να περιμένει….
. …..αλλά μέχρι τότε θα είμαι εκεί κάθε Πέμπτη ….
…θα είμαστε εκεί…
τα παιδιά της Πέμπτης……
Υ.Γ Αφιερωμένο το παραπάνω κείμενο σε μία αθώα ψυχούλα που παλεύει στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου …