Ένας εθελοντής από την ομάδα της Πέμπτης, μας γράφει ….
Πλατεία … ( στο κέντρο της Αθήνας.)
Πέμπτη βράδυ. Υγρασία και αεράκι. Άδεια στάση λεωφορείου. Τα αυτοκίνητα προσπερνάνε χωρίς να σταθούν.
Πλησιάζει 10 μ.μ.
Ανθρωποι ποικίλων ηλικιών, ποικίλων φυλών αρχίζουν να μαζεύονται.
Κάποιοι κάθονται στο πεζοδρόμιο. παγωνιά. κάποιοι έχουν παιδικά καρότσια. κάποια παιδάκια ανυπομονούν.
Ενας security παραξενεμένος χαζεύει από το διπλανό κτίριο.
Μια μηχανή φθάνει.
Κάποιος κατεβαίνει. οι ερωτήσεις αρχίζουν.
Τι ώρα θα έρθει ; …θα έρθει ;
Μην ανησυχείτε. κάντε υπομονή. δεν θα αργήσει.
Παρκάρει ένα αμάξι. 4 νέοι άνθρωποι βγαίνουν. χαιρετάμε τον άνθρωπο της μηχανής. και. νέες ερωτήσεις. σε λίγο.
Σε λίγο ένα λευκό φορτηγάκι έρχεται. τα φώτα της πλατείας γίνονται πιο έντονα. ( ή είναι απλώς μια εντύπωση;)
«Σας παρακαλώ. Σας παρακαλώ όλοι στο πεζοδρόμιο», μια στεντορεια φωνή ακούγεται. Κάποια πορτοκαλί γιλέκα φοριούνται.
Κάποιοι παίρνουν θέσεις.
Άλλος ποτήρια πλαστικά κρατεί, άλλος ψωμί, άλλος κανάτα πλαστική.
Πολλά μάτια τους καρφώνουν. πολλά χέρια τους περιμένουν.
Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη είναι. Αλλά με το πρώτο ποτήρι ζεστής σοκολάτας, με το πρώτο χέρι με χέρι της ανθρώπινης αλυσίδας, όλοι γίνονται ένα.
Ένα πολύχρωμο γαϊτανάκι ψχών.
Ένα αλισβερίσι συναισθημάτων.
Μια ανθρωπινή αλυσίδα που όμως τους ενώνει όλους.
Δεν έχει σημασία ποιος δίνει τι ή ποιος παίρνει.
Όλοι νιώθουν μια ζεστασιά, βαθιά μέσα τους.
Χαμόγελα διάχυτα.
Παιδικά γέλια.
Η ώρα κυλά, η πλατεία αδειάζει από την ανθρωπινή βαβέλ. Ενας σκύλος ξαπλωμένος στο υγρό γκαζόν αναζητεί τα τελευταία χάδια.
Τα παιδιά με τα πορτοκαλί γιλέκα ακουμπισμένα στο φορτηγάκι, λένε ανέκδοτα.
Ένα περιπολικό περνά.
Κόβει ταχύτητα, παρατηρεί και προσπερνά.
Οι πόρτες κλείνουν, όλα έτοιμα προς αναχώρηση.
Όλα; κάποιος κτυπάει ένα τζάμι.
Το τζάμι κατεβαίνει.
Ορίστε;
Συγγνώμη τι κάνετε εδώ; Ποιοι είστε;
Είμαστε μια παρέα ανθρώπων.