Θανάσης Ν. Παπαθανασίου: Ο Θεός μου ο αλλοδαπός

     “Χριστός είναι Υιός Θεού, Θεός κι αυτός που ξενιτεύεται από τους ουρανούς Του για να κατέλθει στη γη ωσάν σε ξένο τόπο. […] Εργάτης, λοιπόν, σε ξένο τόπο (Ιω. 5:17). Μα κι εκεί ένας διαρκής μετανάστης υπήρξε: από την Παναγία συνελήφθη στη Ναζαρέτ, γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, φυγαδεύθηκε στην Αίγυπτο, ανατράφηκε στη Ναζαρέτ, έζησε σε ασταμάτητη μετακίνηση (Ματθ. 2-3, Λουκ. 2:1-5,Πράξ. 10:38-39) Μήπως δεν το ‘πε ο ίδιος; «Οι αλεπούδες έχουν καταφύγιο, και τα πουλιά έχουν φωλιές. Ο Υιός όμως του Ανθρώπου δεν έχει που να γείρει το κεφάλι» (Ματθ. 8:20)

     Ένα βρέφος-μετανάστη λοιπόν είχε βάλει στο μάτι ο φονιάς Ηρώδης. Σας θυμίζει τίποτα; Μήπως στις μέρες μας ο Ηρώδης άφησε το παλιομοδίτικο σπαθί και άδραξε τη σβάστικα; Και τι θα πει άραγε «μετανάστης» στις μέρες μας; Πακιστανός στην Αγγλία; Έλληνας στη Γερμανία; Μήπως Αλβανός στην Ελλάδα; Ασήμαντα ανθρωπάκια σε ξένο τόπο, θα πείτε. Έλα, όμως, που ο παράξενος Θεός μου ταύτισε τον Εαυτό Του μαζί τους: «Ήμουνα ξένος… Όποιος περιθάλπει έναν απ’ αυτούς τους άσημους αδελφούς μου, περιθάλπει εμένα» (Ματθ. 25:31-46)”
Ενα μικρό απόσπασμα (σελ. 20):

      Είπαμε, λόγω των ημερών θα θυμήσουμε λιγάκι την αφετηρία μας και το τέλος μας… Την πηγή έμπνευση μας. Εξάλλου όλος ο πλανήτης έστω και έτσι, γι’ Αυτόν μιλά. Τον Κύριο μας.  Εξάλλου λόγω των ημερών μας φαίνεται άσχημο να σας λέμε τι κάνουμε και που πήγαμε αυτές τις μέρες. Δεν έχει νόημα… Κάποια στιγμή αργότερα θα αναφέρουμε κάποια  εξ αυτών που μας άγγιξαν…. Και πάλι χρόνια πολλά σε όλους !