H πρόσκληση ήρθε μέσω email[1]. Είχαν ήδη γινει συζητήσεις για τα δώρα. Το απογευματινό τηλεφώνημα το επιβεβαίωσε ότι θα ήταν καλό να ήμασταν εκεί. Εξάλλου ενδιαφερθήκαμε να βρούμε εναλλακτικές προτάσεις για το που θα καταλήξουν τα δωράκια που είχαν φέρει οι καλεσμένοι της εκδήλωσης για φτωχά παιδιά. Πολλές οι ανάγκες και το δίλλημα της σωστής επιλογής κάθε φορά βασανιστικό. Στο σχολείο με τα φτωχά παιδιά που πεινάνε; Στο ίδρυμα ; Σε φτωχές οικογένειες; Μεγάλες οι ανάγκες και δεδομένης της μικρής προσφοράς αλλά και των δυνατοτήτων πρέπει όλα να γίνονται με σωστό τρόπο.
Πάμε λοιπόν στην εκδήλωση.
Μας δόθηκε η ευκαιρία να δούμε πρωτοβουλίες και εξαιρετικούς ανθρώπους. Σε ένα κλίμα τόσο αρνητικό ήταν πράγματι πολύ ελπιδοφόρο και αισιόδοξο να βλέπεις νέους ανθρώπους με ιδέες και πρωτοβουλίες όπως αυτή[2], αυτή[3], αυτή[4] και αυτή[5].
Μιλάμε λοιπόν για την πρωτοβουλία του κ. Σπύρου Κουβέλη[6], σε συνεργασία με το Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης, στο πλαίσιο της εκστρατείας «οι Έλληνες μπορούν – Greeks Can!». που παρουσιάστηκε χθες Πέμπτη, 13 Δεκεμβριου 2012, 19:00-22:00, στο Κινηματογράφο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, μια ειδική εκδήλωση, για να γνωρίσει το ευρύ κοινό, τις πρωτοβουλίες που έχουν ξεκινήσει (από ιδιώτες – χωρίς κρατική υποστήριξη) για την προώθηση της Ελλάδας.
Πραγματικά το χαρήκαμε. Έχουμε πει και άλλες φορές ότι είμαστε ανοικτοί σε ιδέες και προτάσεις συνεργασίες. Κρατώ από την χθεσινή παρουσίαση κάτι που ειπώθηκε και μας εκφράζει καθώς το βιώνουμε τα τελευταία χρόνια ως ομάδα δράσης…
Ουσιαστικές ιδέες. Για ουσιαστικές ανάγκες. Και ομάδα υλοποίησης.. Και το άλλο που ειπώθηκε. Ποτέ κανείς όσο μεγάλος και αν είναι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνος του μια ομάδα… Και αυτό είναι μεγάλη αλήθεια… Ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής Μεσσι είναι ποδοσφαιριστής μιας ομάδας. Δεν μπορεί μονός του να αντιμετωπίσει μια αντίπαλη ομάδα….
Άρα λοιπόν στα χρόνια της κρίσης όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε κάτι και να δώσουμε λύσεις. Και ας τολμήσουμε όλοι να δούμε ως συνεργάτες άλλους φορείς και άλλες ομάδες δράσης. Ειδικά όσων παλεύουν χωρίς κρατικά κονδύλια και επιδοτήσεις. Ίσως χρειαζόμαστε ό ένας τον άλλον. Και από διαφορετικά μετερίζια.
Κάποιοι εξ ημών εμπνεύσαμε τη δημιουργία του εθελοντικού τομέα του Free- Economy[7] που παρουσίασε τη δράση του στην διάρκεια της παρουσίασης. Ο κ. Peter Michel Heilmann[8] που και εμείς γνωρίσαμε πριν λίγες μέρες παρουσίασε τη δράση του Εναλλακτικού Δικτύου Κοινωνικής Καινοτομίας – Free Economy[9] που συμμετέχει ως μέλος της εταιρίας. Αναφέρθηκε στη δράση του δικτύου που δημιούργησε ο κ. Δημήτρης Μουρούλης[10] με τους συνεργάτες του και επίσης στο κοινό μας όραμα για δημιουργία ενός χώρου στέγασης αστέγων. Κάτι που είναι στη καρδιά μας και γι αυτό μόνιμα ανηρτημένο στη πρώτη σελίδα του ιστοχώρου μας. Το συζητάμε με το Δήμο Αθηναίων με εκκλησίες οργανισμούς και άλλους φορείς. Δεν μπορεί τελικά κάτι θα γίνει …
Γνωρίσαμε πρόσωπα ιδέες και φορείς που ίσως στο μέλλον θα βρεθούμε πιο κοντά.
Μας δόθηκε η ευκαιρία έστω και για ένα λεπτό να μιλήσουμε για το όραμα μας .
H πρόταση από τον Πλησίον
Και έπεσε στο τραπέζι σαν πρόταση προς όλους. Ουτε ένας άστεγος στην Αθήνα.
Στη συνέχεια ένας από την ομάδα του ΠΛΗΣΙΟΝ έφυγε στα μισά της εκδήλωσης για να προετοιμάσει και οργανώσει τη βραδινή εξόρμηση του ΠΛΗΣΙΟΝ. Αργά μετά τις 11 μ.μ. συναντηθήκαμε σε ένα από τα στέκια αστέγων με την ομάδα του ΠΛΗΣΙΟΝ. Ευχάριστη έκπληξη κάθε φορά η συνάντηση με νέους εθελοντές. Και χθες ήταν αρκετοί. Περίπου 15 άτομα οι εθελοντές εκ των οποίων το ένα τρίτο ήταν για πρώτη φορά. Είναι σημαντικό ότι ερχόμαστε σε επικοινωνία με τους άστεγους και πέρα από το ρουχισμό και το φαγητό υπάρχει και η σχέση μεταξύ προσώπων… Η σύσταση με τα μικρά μας ονόματα κάθε φορά είναι μέρος αυτής της περιπέτειας που ζούμε….
Καθώς έφευγα γεμάτος σκέψεις και ευγνωμοσύνη με την μεγάλη χθεσινή ομάδα δράσης πέρασα μέσω Πειραιώς από την Ομόνοια και τη Σταδίου ενώ η ομάδα συνέχιζε μετά τα μεσάνυχτα την αποστολή της.
Άστεγοι κάτω από γέφυρες δίπλα στις γραμμές του τραίνου , όμορφα πρόσωπα συνεργατών, τραίνα που φεύγουν και σε προδιαθέτουν για συνειρμούς, ο κύριος σε άσχημη κατάσταση από το Βόλο μπροστά από την Alpha Bank (μάταια προσπάθησα να τον συνεφέρω…) η συνομιλία με τον φύλακα είναι στιγμές που τελικά λίγο λίγο σημαδεύουν την ψυχή σου. Ναι και οι αλκοολικοί είναι άνθρωποι πολύτιμοι και αξίζουν καλύτερης τύχης.
Τι να σχολιάσω όμως; Την όμορφη φάτνη; Τον άστεγο Μεσσία που τη γέννηση του θα γιορτάσουν χιλιάδες εκκλησίες τις επόμενες μέρες; Τον άστεγο δίπλα στη φάτνη; Που δεν ξέρω αν ζήλευε το ντεκόρ και τα φωτάκια και το πλαστικό σπήλαιο, καθώς ο αεραγωγός που βγάζει ζεστό αέρα αντισταθμίζει το όφελος από το χριστουγεννιάτικο κιτς.
Αχ Ελλάδα σ αγαπώ φωνάζει ο Μανώλης Ρασούλης και η αντίφασης της φωτογραφίας γίνεται πιο έντονη.
Μπαμπά ρωτάει το μικρό παιδί γιατί δεν βρέθηκε τόπος να γεννηθεί ο Χριστός; Δεν τον αγαπούσε κανείς; Και το ίδιο ρωτά και σήμερα το μικρό παιδί. Μπαμπά σήμερα θα άνοιγαν οι εκκλησίες για να βάλει η Παναγίτσα το μικρό Χριστούλη και να μην κρυώνει έτσι δεν είναι; Βέβαια παιδί μου απαντά ο καλός μπαμπάκας που πιστός και άτεγκτος στα θρησκευτικά του καθήκοντα νοιώθει όμορφα στη εκκλησούλα του και απέχθεια για αυτούς που του χαλάνε την όμορφη εικόνα της φάτνης.
Αλήθεια πόσο μεγάλη αμαρτία είναι να μετατραπούν κάποιες εκκλησίες σε χώρο στέγασης αστέγων; Εστω τις κρύες νύκτες; Λέτε να στοιχίσει τον παράδεισο σε κάποιους αν πάρουν τέτοιες αποφάσεις ; Ερωτήματα της νύχτας είναι αυτά ερωτήματα των δρόμων και μην μας παρεξηγείτε. Μόλις βρεθούμε στο ζεστό μας κρεβάτι όλα ξεχνιούνται και από μας… Και κοιμόμαστε αναπαυτικά… Εξάλλου όλοι μας θέλουμε να βοηθήσουμε έτσι δεν είναι ; Και πρώτος ο γράφων αυτά τα λόγια… Αλλά τελικά είμαστε αληθινοί άνθρωποι; Και πόσο γνήσιοι; Είκοσι λεπτά στη Σταδίου στον άστεγο μπροστά στην ALPHA BANK και η αδυναμία μου να κάνω κάτι πιο ουσιαστικό, μου έδειξε για μια ακόμη φορά το βαθύ τραύμα της κοινωνίας και τις δικές μου προσωπικές αμαρτίες.
Οι εικόνες που τράβηξα χθες τις αφήνω να τις σκεφτείτε μαζί με τις υπέροχες πράγματι πρωτοβουλίες που παίρνουν φορείς και νέα παιδιά και καμαρώνουμε πραγματικά για όλα αυτά για να προβάλλουν την Ελλάδα. Εύχομαι σε όλες τις καμπάνιες που θα τρέχουν να προβάλλουν μια όμορφη Ελλάδα στην πραγματικότητα και όχι σε virtual reality. Και αυτό είναι στα χέρια και μάλλον στις ψυχές όλων μας.
Κλείνω τις σκέψεις μου θετικά. Ο περσινός χειμώνας δεν είχε ούτε ένα νεκρό από το ψύχος στην Αθήνα. Και κάποιοι ξενύχτησαν γι αυτό. Κάποιοι έτρεχαν στους δρόμους, κάποιοι υπηρέτησαν, ( Δημοτική Αστυνομία) κάποιο χώροι διατέθηκαν( λέσχες φιλίας Δήμου Αθηναίων). Ναι τελικά πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε γιατί υπάρχουν άνθρωποι που έχουν λίγο φιλότιμο. Και ενδιαφέρονται να μοιράσουν ομορφιά, αγάπη και πολιτισμό στο κόσμο. Και ίσως κάποιοι εξ αυτών να είναι και αληθινοί χριστιανοί τελικά, κάτι που ίσως να μην το ξέρουν ούτε οι ίδιοι…