Αθήνα 21/09/2012
Λίγο μετά τις 4 μ.μ. έγινε ή βιαστική άφιξη του εκπροσώπου του ΔΝΤ Πολ Τόμσεν στο υπουργείο Οικονομικών για το κλείδωμα του πακέτου των 11,9 δις στη οδό Νίκης παρουσία δεκάδων δημοσιογράφων όπου συνεργάτης μας συμπτωματικά βρέθηκε και κατέγραψε την πιο κάτω ιστορία…
Ήμουν πάνω στη μηχανή μου με το κράνος του και γλυκύτατη ηλικιωμένη κυρία με βλέμμα που δεν μπορούσε να ξεπεράσεις με ανάγκασε να σβήσω τη μηχανή και με το κράνος να σταθώ μπροστά της…
Καθισμένη με το μπαστουνάκι της 40 μέτρα πιο πέρα στη οδό Νίκης από τις κάμερες και τη σύσκεψη εκείνων που επηρεάζουν τη ζωή όλων μας με παρεκάλεσε για μια μικρή βοήθεια. Στα 10 λεπτά που έμεινα γνώρισα επιφανειακά τη ζωή και το πόνο της 85χρονης γλυκύτατης και αξιοπρεπέστατης Ελληνίδας που αναγκάζεται πλέον να ζητά βοήθεια…
Η κ. Σοφία τελικά είναι γειτόνισσα μου. Έχασε τον άνδρα της και παλεύει να ζήσει… Μένει σε ένα φτωχικό με ελλενιτ η κόρη της διαζευγμένη και άνεργη και η πενιχρή σύνταξη δεν φθάνει πλέον.
Από το χωριό του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κοντά στην Άρτα έβοσκε κάποτε τα ζώα του παππού του όπως μου ανέφερε . Για πολλά χρόνια καθάριζε σπίτια και δεν είχε ποτέ ένσημα μου είπε με θλίψη… Δεν έφθαναν τα χρήματα.
Κλαίγοντας μου είπε ότι δεν θα έχω κάνει καλύτερο πράγμα στη ζωή μου όταν την είπα ότι θα την επισκεφτώ για να την προμηθεύσω με λίγα τρόφιμα. Σβήνω σιγά σιγά μέσα στο πόνο μου ανέφερε και μου ευχήθηκε να φτάσω τα χρόνια της με υγεία και να στέκομαι στα πόδια μου…
Το κράνος έκρυψε τα δάκρυα μου καθώς έφευγα και στις στήλες του Ολυμπίου Διός στο φανάρι σταματημένος στο σκέφτηκα να γράψω αυτό το μικρό σημείωμα και να το στείλω…
Κλείνοντας το μικρό αυτό περιστατικό ήθελα να σας προτρέψω φίλοι μου σταματήστε λίγο ειδικά σε ηλικιωμένα άτομα σε γυναίκες με παιδιά Έλληνες ή ξένους .
Όσο μπορούμε ας βοηθήσουμε… Έστω ένα χαμόγελο ένα δάκρυ μια χειραψία συμπαράστασης κάνει τη διαφορά …. Τα δάκρυα της κ Σοφίας και τα λόγια της πως ίσως τελικά δεν πήγαινε ο κόπος της χαμένος να κατέβει στο κέντρο της πόλης μαλακώνουν και τη δική μας ψυχή και ίσως γίνουν αιτία να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι…
Ίσως με κάτι τέτοια μπούμε σε ένα άλλο κόσμο . Τον κόσμο της αγάπης…. Ίσως…
Υ.γ. Επισκέφτηκα τη γιαγιά με τη συζυγο μου στο φτωχικό της σπιτάκι . Μας περίμενε στο δρόμο όταν τηλεφώνησα ότι θα της πάμε κάτι πραγματάκια. Οι ευχές της και το χαμόγελο της μας συνόδευσαν …. Ανανεώσαμε το ραντεβού για τις επόμενες μέρες…