Της Φ. Π.
Αθήνα.
29/6/2012
( από τα μηνύματα που μας στέλνετε )
Ήρθε λοιπόν η ώρα να γράψω… Να γράψω σκέψεις, που μου στριφογυρίζουν ασταμάτητα σαν ένας στρόβιλος στο μυαλό μου, εδώ και μήνες… Σκέψεις που δεν έχω την ικανότητα καλά καλά να τις συντάξω στο νου μου… Σκέψεις που όπως σαν ένα ποτάμι, ξεχειλίζουν και ξεπετάγονται πλέον σαν ένα σιντριβάνι από το μυαλό μου, δίχως πλέον όσο κι αν το θέλω να μπορώ να τις περιορίσω…μέσα στο μόλις μερικά γραμμάρια μυαλό μου. Η προσπάθεια για μένα να γράψω τις σκέψεις μου αυτές, νιώθω πως τελικά είναι για μένα το πιο δύσκολο κομμάτι. Το πιο δύσκολό σε σχέση με τα βιώματα, τις εμπειρίες και τις εικόνες έξω στους δρόμους της Αθήνας μας.
Στην Αθήνα μας, που κάποτε στους δρόμους της περιφέροντας φιλόσοφοι και αναζητώντας τη αιώνια γνώση και σοφία…στοχάζονταν…φιλοσοφούσαν. Στην Αθήνα μας, που κάποτε πλημμύρισαν οι δρόμοι της, με επαναστάτες νέους φοιτητές που πλήρωσαν με το αίμα τους και με τον αγώνα τους την δική μας “Ελευθερία”…το δικό μας “Ψωμί”…τη δική μας “Παιδεία”.
Και αναρωτιέμαι, εγώ πλέον μόλις να έχω πατήσει τα 30 μου χρόνια, μεγαλωμένη τη δεκαετία του 80, με Ελπίδα, Όνειρα, Οράματα για ένα καλύτερο μέλλον, από αυτό των γονιών μου και όλων των προγόνων μου…που είναι το Ψωμί ; που είναι η Παιδεία; Που είναι η Ελευθερία;;; Που είναι όλα αυτά για τα οποία όλοι οι Άνθρωποι στο παρελθόν πάλεψαν; Νιώθω πως μέσα σε λίγα χρόνια εξανεμίστηκαν… πως μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, κάποιος μας έκλεψε τα Όνειρα!
Και λοιπόν, αγαπημένοι μου φίλοι : Έλληνες και μη… Με σπίτι ή μη… Με μια ζεστή κουβέρτα και ένα στρώμα ή μη… Με δουλειά ή μη… Με φίλους ή μη… Με οικογένεια ή μη… Με πατρίδα ή μη… Με ελπίδα ή μη… Με αγάπη ή μη… νομίζω πως όλοι εμείς μοιάζουμε απλά σαν τον ανθρώπινο οργανισμό.
Ο οργανισμός αποτελείται στο σύνολο του από κύτταρα. Το κάθε κύτταρο είναι μέρος μίας ομάδας κυττάρων, που μαζί δημιουργούν τους ιστούς. Οι ιστοί…τα όργανα. Τα όργανα…τα συστήματα και τα συστήματα στο σύνολο τους τον Ανθρώπινο Οργανισμό. Έτσι είμαστε κι οι άνθρωποι. Ο καθένας με το δικό του ρόλο, με τις δικές του ικανότητες, μέσα στο δικό του υποσύνολο και τελικά ΟΛΟΙ μαζί, δημιουργούμε ένα Τέλεια οργανωμένο οργανισμό. Στον ανθρώπινο οργανισμό, υπάρχουν για παράδειγμα κύτταρα που αποτελούν το νευρικό σύστημα, άλλα που αποτελούν το μυϊκό σύστημα.
Το ένα δεν είναι υποδεέστερο του άλλου. Μπορεί ο τρόπος που αντιλαμβάνεται το ένα κύτταρο από το άλλο, τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος να είναι διαφορετικά, μα κι ο ρόλος τους είναι διαφορετικός. Μπορεί ο ανθρώπινος οργανισμός να ζήσει χωρίς το νευρικό σύστημα; μπορεί αντίστοιχα να ζήσει χωρίς το μυϊκό σύστημα; Δεν μπορεί!
Έστω και αν ο ρόλος του εγκεφάλου παραδείγματος χάριν, είναι πολύ πιο καίριας σημασίας για τον οργανισμό, από ότι τα νύχια μας… φαντάζεστε να μην είχαμε νύχια; Δεν είναι δυνατόν να λείπει ούτε ένα τμήμα του οργανισμού μας, γιατί τότε θα υπολειτουργούσε ή τελικά θα κατέληγε…
Ήρθε η ώρα ΟΛΟΙ μας, παραμερίζοντας τον εγωισμό μας, ανοίγοντας την καρδίας μας και πετώντας στα σκουπίδια τις παρωπίδες μας, να δούμε τελικά τι μας ενώνει! Τι ενώνει όλους τους ανθρώπους στον κόσμο και όχι τι θέλουμε ή νομίζουμε πως μας χωρίζει. Ας πετάξουμε λοιπόν όλοι μας τα προσωπεία της ιδιαιτερότητας. Άλλωστε όπως είπαμε, ο καθένας μας είναι διαφορετικός, με τις δικές του ικανότητες και τη δική του ομορφιά. Ας προχωρήσουμε ο ένας στηρίζοντας και αγκαλιάζοντας τον άλλον στο Φως! Όλοι μαζί! Μόνο έτσι μπορούμε!
Φέτος για μένα ήταν η πιο ευτυχισμένη χρονιά! Αφού λένε πως οι φίλοι είναι χρυσός, για μένα φέτος ήταν η πιο “πλούσια” χρονιά, αφού έγινα πιο πλούσια κατά εκατοντάδες φίλους! Αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους, που συνεχίζουν και ελπίζουν!
Αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους, που ξέχασαν τι σημαίνει ελπίδα!
Αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους, που έπαψαν να ελπίζουν!
Αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους, που ονειρεύονται να ξαναέρθει η ελπίδα!
Σε όλους εσάς, σε όλους εμάς με αγάπη.
Σημείωση ΠΛΗΣΙΟΝ:
Η κ. Φ. Π. είναι Αρχιτέκτονας Μηχανικός με μεταπτυχιακό στο Καποδιστριακό παν/μιο Αθηνών, στο τμήμα της ιατρικής με θέμα “περιβάλλον και επιπτώσεις στην υγεία του ανθρώπου”.
Μας “ανακάλυψε” το χειμώνα μέσα από τις αναφορές στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων για τις βραδινές μας εξόδους στους αστέγους της πόλης και έκτοτε συμμετέχει σε πολλές βραδυνές μας εξορμήσεις.