Μια ακόμη διαδρομή με τον ΠΛΗΣΙΟΝ.
Σήμερα Δευτέρα ήταν μια ειδική μέρα. Για πρώτη φορά ανέλαβε δράση το φορτηγάκι μας στους δρόμους της Αθήνας. Ο γράφων ξεκίνησε κάπως αργά και συνάντησε την ομάδα διανομής, (8 εθελοντές ) .
Μαζί ήταν για πρώτη φορά και ο Ι . φίλος φίλης που έρχεται μαζί μας και μας βρήκε από το διαδίκτυο. Είκοσι λεπτά μετά τα μεσάνυχτα μια αναίσθητη γυναίκα σε μια στάση λεωφορείου απέναντι ακριβώς από το ΙΚΑ στη Πειραιώς στη πλατεία Κουμουνδούρου μας έκανε να πεταχτούμε από τα αυτοκίνητα και τις μηχανές ακριβώς μπροστά από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Βρήκαμε τη γυναίκα αυτή με αφρούς στο στόμα ανάσκελα και αναίσθητη , αναγκάζοντας ένα αστυνομικό να μας ακολουθήσει για να δει που τρέχαμε …
Άμεσα επικοινωνήσαμε με συνεργάτη μας ιατρό πως πρέπει να αντιδράσουμε στη διαφαινόμενη κρίση επιληψίας και δυο φορές καλέσαμε το 166. Αφού κάναμε ότι έπρεπε η γυναίκα που είχε σχηματίσει μια μικρή λίμνη αίματος από χτύπημα στο κεφάλι και βοηθώντας τη να επικοινωνήσει με το περιβάλλον παρουσία του αστυνομικού. Η κ. Ε. Κ. Ελληνίδα ενώ στην αρχή αρνιόταν στη συνέχεια δέχτηκε να μπει στο ασθενοφόρο που εν τω μεταξύ είχε έρθει για να της παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες στο εφημερεύον νοσοκομείο.
Εντύπωση μου έκανε το γεγονός όταν είδα αίματα στα χέρια του Ι. που για πρώτη φορά ήρθε μαζί μας. ο Ι. χρωμάτισε τα χέρια του στη προσπάθεια να κρατήσουμε τη γυναίκα να μην φύγει ( χωρίς να επικοινωνεί καθόλου με το περιβάλλον ). Βεβαίως φοράμε γάντια πάντοτε, απλά έζησα για μια ακόμη φορά τη ζεστασιά της αγάπης αγνώστου σε άγνωστο….
Και με ευγνωμοσύνη θυμάμαι πάντοτε σε ανάλογες στιγμές την παραβολή του άγνωστου καλού Σαμαρείτη που βοήθησε και έγινε ΠΛΗΣΙΟΝ σε κάποιον άγνωστο του…
Καταθέτω μια ακόμη πινελιά πριν πέσω να κοιμηθώ και ευελπιστώ και άλλοι συνεργάτες να γράψουν περισσότερα…
Το χαμόγελο σου φθάνει είπε μετανάστης σε συνεργάτη μας και μου αρκεί που ακόμη υπάρχει ανθρωπιά είπε ο άστεγος που παρέλαβε με ευγνωμοσύνη το υπέροχο παγωμένο τσάι και ένα κουλούρι….
Προβλήματα που αντιμετωπίζουμε τη περίοδο αυτή μας εμποδίζουν να μαγειρεύουμε και για μια ακόμη φορά νοιώθουμε την μεγάλη ανάγκη τους για επικοινωνία και ένα ζεστό χαμόγελο παρά το φαγητό …..
Το Αλγέρι (μη με ρωτάτε γιατί αλλά έτσι το βαπτίσαμε) και το Μαρόκο ήταν οι τελευταίοι προορισμοί μας… ( Γέφυρες που ονομάστηκαν έτσι εξαιτίας των προσωρινών κάτοικων τους…) Στο Αλγέρι (γέφυρα) χριστιανός από το Ιρακ που κατοικει 12 χρονια στην Ελλάδα μου έλεγε πως αποκεφάλισαν πριν 4 χρόνια τον 42χρονο αδελφό του επειδη ήταν χριστιανός….Και πως η μάνα του έμαθε το νέο μετά από καιρό που ήταν αγνοούμενος…
Υ.Γ. Το περασμένον της ώρας φαίνεται στο τρόπο γραφής. Καλό ξημέρωμα σε όλους….