Αθήνα 27/6/2012
Όσοι διαβάσετε πρόσφατο ρεπορτάζ της δράσης μας στους δρόμους της Αθήνας , θα καταλάβετε καλύτερα το σημερινό κείμενο. Μάλλον καλύτερα διαβάστε το και μετά ελάτε πάλι εδώ. Καθώς ο δρόμος μας έφερε πάλι στο ίδιο σημείο, που έγινε το περιστατικό με την αναίσθητη κυρία, 22 ώρες αργότερα. Διέσχισα την Πειραιώς για να σταθώ στο σημείο που το αίμα από το κεφάλι είχε ποτίσει την άσφαλτο. Η περιέργεια, αν είχε καθαριστεί , τα συναισθήματα που βίωσα το προηγούμενο βράδυ, δεν ξέρω τι ακριβώς, με έκανε σχεδόν ασυναίσθητα να σταθώ μπροστά στο σημείο αυτό πενήντα μέτρα από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία ΚΟΥΜΟΥΝΔΡΟΥΡΟΥ.
Η εικόνα που είδα, μου θύμισε ένα βιβλίο στην παρουσίαση του οποίου είχα παρευρεθεί πρόσφατα , όπου ο συγγραφέας εστίαζε σε εικόνες της πόλης.
Το βιβλίο είναι “Φακός στο στόμα» -Ένα χρονικό για την Αθήνα του αξιόλογου συγγραφέα Χρήστου Χρυσόπουλου. Στην ίδια εκδήλωση, μίλησε ο γράφων για τις ανάγκες των ανθρώπων στους δρόμους που χρειάζονται φιλοξενία και αγάπη και την ανεύρεση νέων εθελοντών. Εξαίρετη η παρουσία του κ. Χρυσόπουλου και η ανάγνωση αποσπασμάτων από το νέο βιβλίο του, με ταξίδεψε εκείνη την ώρα σε πολλές περιοχές και εικόνες μιας άλλης Αθήνας.
Η μικρή σχετική συζήτηση που είχα μαζί με τον συγγραφέα και το ενδιαφέρον του για ανάλογες εικόνες, μάλλον με έκανε να σκεφτώ να τραβήξω αυτή τη φωτογραφία ….
Ένα χρυσοπράσινο φύλλο είχε ακουμπήσει τρυφερά στο σημείο που το κεφάλι ενός συνανθρώπου μας έπεσε και μάτωσε….
Ανάμεσα στη φωτεινή πινακίδα και το μεταλλικό πάγκο της στάσης του λεωφορείου που κάθονται, όσοι ακόμη τολμούν να κυκλοφορούν, ειδικά τις βραδινές ώρες στο κέντρο, είχε διαδραματιστεί μια μικρή ανθρώπινη ιστορία.
Κάποια νέα παιδιά αγκάλιασαν μια κυρία λιπόθυμη. Κατέβηκαν από αυτοκίνητα, μηχανές και δεν δίστασαν να λερώσουν τα χέρια τους ,να αφιερώσουν λίγο από το χρόνο τους και να σταθούν πλησίον σε μια άγνωστη Ελληνίδα κυρία….
Όπως το έχουν κάνει άλλωστε πολλές φορές σε τόσους άλλους, ξένους και Έλληνες…
Κρατώ απ’ αυτό το συμβάν που ήμουν παρών, το γεγονός ότι άγνωστα άτομα και μεταξύ τους, σχημάτισαν μια μικρή αλυσίδα ζωής και ανακούφισης μέσα στο τέλμα της ανυπαρξίας και απραξίας της εποχής μας… Ο Ισίδωρος ήταν για πρώτη φορά μαζί μας… Μια άλλη κοπέλα η Φαίη χάιδευε και μίλαγε στη γυναίκα που φαινόταν να τα έχει χαμένα…
Νεαρός συνεργάτης μου έλεγε πρόσφατα ότι ήδη του αρκούν οι εικόνες για να τον συντροφεύουν μέχρι να γεράσει….
Τον παρατηρώ με πόση ορμή όμως εξακολουθεί να μαζεύει αποθέματα εικόνων, οξυγόνου και ζωής μέσα από ανάλογες δράσεις αγάπης….
Μετά από χρόνια δράσης στην πόλη μας, πλέον τα σημεία που έχουμε ακουμπήσει, ασκούν μια σχεδόν μαγευτική έλξη πάνω μας… Παρόλη την ασχήμια, την επικινδυνότητα, την μαυρίλα που έχουν, κάτι μέσα μας με ένα παράδοξο τρόπο, μας κάνει να βλέπουμε την κόλαση ως παράδεισο… Και αυτό δεν είναι άσχετο με απλές πράξεις αγάπης….
Ένα κασκόλ , ένα ζευγάρι γάντια , μια κουβέρτα , ένα ποτήρι ζεστό τσάι το χειμώνα , μια ζεστή χειραψία, ένα χαμόγελο , μια ζεστή σούπα , ένα καυτό δάκρυ….
Μπορεί στην περίοδο αυτή να μην μπορούμε να αποτρέψουμε πτώσεις και πληγές, αλλά ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί με αγάπη σαν το χρυσοπράσινο φύλλο να διορθώσουμε λίγο τις συνέπειες της πτώσης …..
Χιλιάδες σημαντικές πράξεις, εικόνες που δε θα δουν ποτέ το φως της δημοσιότητας, που ίσως όμως σαν προζύμι να αλλάξουν τη ζύμη της κοινωνίας μας και την αθλιότητα που ζούμε όλοι μας….
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό αφιερώνεται σε όλους εκείνους που ανιδιοτελώς μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας πασχίζουν να συμπαρασταθούν στις ανάγκες συνανθρώπων μας, μέσα από δράσεις ανάλογες πολλών φορέων και οργανισμών ….
Και ειδικά σε κάποιον που σαν παιδί είδε τον πατέρα του να πεθαίνει στη γερμανική κατοχή από την πείνα έζησε μετά σε ορφανοτροφείο μεγάλωσε πέτυχε στη ζωή του αλλά ποτέ δεν ξέχασε τους φτωχούς και είναι βασικός μας υποστηρικτής όλα αυτά τα χρόνια….