Μαρτυρία εθελοντή.
Αθήνα 27/6/2012
Δεν άντεχα να κάθομαι το χειμώνα στον ζεστό καναπέ μου και απλά να παρακολουθώ στις ειδήσεις για τις δυσκολίες των αστέγων. Και έτσι, «σηκώθηκα».
Έχω βοηθήσει στο παρελθόν συνανθρώπους μου που είχαν ανάγκη, αλλά μέσα μου δεν ένιωθα πάντα καλά. Αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι υπάρχουν 2 λόγοι για τους οποίους προσφέρουμε συνήθως. Είτε από λύπηση γι’ αυτό που αντικρίζουμε, είτε από ενοχές.
Γέφυρα που φιλοξενεί αστεγους από τη Αλγερία και κάποια στιγμή ονομάστηκε και έμεινε έτσι . Το Αλγερι.
Για να πω την αλήθεια, ο δεύτερος λόγος είναι αυτός που με «έσπρωξε» στο να συμμετέχω στις δραστηριότητες του «Πλησίον». Δεν άντεχα να κάθομαι το χειμώνα στον ζεστό καναπέ μου και απλά να παρακολουθώ στις ειδήσεις για τις δυσκολίες των αστέγων. Ένιωσα ενοχές. Εγώ έχω.. ενώ άλλοι όχι. Και έτσι, «σηκώθηκα».
Ευχαριστώ όμως τον «Πλησίον» που με έμαθε να προσφέρω, όχι από λύπηση ή από ενοχές, αλλά με απλή, αγνή ΑΓΑΠΗ.
Δε θα μπορούσα να φανταστώ σήμερα, ότι θα γνώριζα την ευγένεια και την καλοσύνη του κ. Χάρη και του κ. Αντρέα ή την ιστορία του Rahal και του Mohamet. Παιδιά της ηλικίας μου από το Μαρόκο, με τους οποίους επικοινωνώ με τέτοια άνεση, σαν να είμαι με δικούς μου ανθρώπους. Όλα αυτά με έναν πολύ απλό τρόπο. Δίνοντας τσάι και λουκουμά κάθε Τρίτη και όχι μόνο.
Ύστερα από 4 μήνες, με αυτά που έζησα και τους ανθρώπους που γνώρισα, έχω να πω το εξής,.. εκεί έξω υπάρχουν πολλοί φίλοι με τους οποίους δεν έχουμε ακόμα γνωριστεί. Και αυτό γιατί η κοινωνία ή τα ίδια μας τα συναισθήματα μας εμποδίζουν.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά τον Πλησίον εκ μέρους και των υπόλοιπων παιδιών που συμμετέχουν τις Τρίτες, για όλα όσα ζούμε κάθε εβδομάδα. Εύχομαι να συνεχίσει έτσι ευλογημένα αυτό το έργο.
Κ.Λ.
Σημείωση ΠΛΗΣΙΟΝ:
ο Κ.Λ. είναι 22 ετών και “παρέσυρε” και άλλους από την παρέα του να συμμετέχουν στις δράσεις του ΠΛΗΣΙΟΝ.