Του Δημήτρη Γκιάτα
ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ
Ασχολούμαι στον “Πλησίον” τα τελευταία δύο- δυόμιση χρόνια…Και η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα περισσότερο για να γεμίσω τον δικό μου χρόνο παρά έχοντας υπ ‘όψιν μου το τι συμβαίνει.. Ίσως ακόμα να ξεκίνησα και για το ”φαίνεσθαι”. Βλέπεις το μέσα μας δεν είναι πάντα ευδιάκριτο…Άσε που δε θέλει και απολογία..Όσο κι αν η υπηρεσία έχει κόπο και ζητάει χρόνο, είναι πολύ πιο πιασιάρικο να βρίσκεσαι εκεί που “κάτι γίνεται”..Να λες “ήμουν κι εγώ εκεί”..
Στην πορεία όμως κατάλαβα ότι αγάπησα ότι γίνεται…Ακόμα κι αν μερικά που γίνονται δε τα καταλαβαίνω, γιατί ίσως δε βρίσκομαι ακόμα στο ανάλογο βαθμό ελευθερίας…Κι αυτό που κατάλαβα πιο καλά είναι να γνωρίζεις ποια είναι η θέση σου και το κομμάτι που σου αναλογεί…Δεν είμαστε όλοι κατάλληλοι για όλα..Ένα ανθρώπινο είδος ελβετικού πολυσουγιά, που γίνεται μαχαίρι, ανοιχτήρι, νυχοκόπτης και δε ξέρω τι άλλο… Ακόμα και ο πρώτος που έγινε Πλησίον, ο Ιησούς Χριστός, σύμφωνα με το κατά Λουκά Ευαγγέλιο, άφησε ένα σημαντικό κομμάτι της υπηρεσίας στον ξενοδόχο…
Η αλήθεια είναι ότι άλλος ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να πατάω τα πλήκτρα για να γράψω αυτές τις γραμμές…Ήταν πριν από μερικές μέρες που βγήκα κι εγώ μαζί με την ομάδα το βράδυ στην πόλη…Δεν είμαι από αυτούς που ζούνε μέσα σε γυάλα, ούτε από αυτούς που δεν έχουν επίγνωση της πραγματικότητας…Είμαι άνθρωπος που κινούμαι χρόνια στο κέντρο, από μικρή ηλικία, καθότι παιδί του κέντρου και τα τελευταία δεκαέξι χρόνια σχεδόν καθημερινά κινούμαι εδώ για λόγους όχι μόνο βιοποριστικούς…
Είναι όμως τελείως διαφορετικό να το βλέπεις και να το ζεις από κοντά…Άνθρωποι που έχουν κάνει γειτονιά τους τις γραμμές των τρένων…Ίσως γιατί εκεί υπάρχει πιο πολλή ζέστη λόγω των πετρών…Ίσως γιατί δεν υπάρχει εκείνη η ησυχία που σου τσακίζει το ηθικό…Ίσως γιατί βλέποντας τα τρένα να περνούν συνεχίζουν να ελπίζουν ότι το ταξίδι τους σε ένα πιο αξιοπρεπές μέλλον δεν θα έχει τερματικό σταθμό την Αθήνα..Δε θα παραμείνουν εγκλωβισμένοι σε έναν κάλπικο παράδεισο…Κι ίσως δε θα αναγκαστούν να επιστέψουν αποτυχημένοι, ντροπιασμένοι πίσω από εκεί που ήρθαν…Μόνο για μερικές στιγμές, ας έρθει αυτή η εικόνα στη σκέψη μας…Πολίτες του κόσμου…Παγκοσμιοποίηση……Κι όμως, εκεί, είδα ανθρώπους, χαμογελαστούς, αξιοπρεπείς, ανθρώπους που ξέρουν να σου πούνε, σας ευχαριστώ, που θέλουν να ζήσουν…Που έχει ο καθένας την προσωπική του ιστορία…Έχω κι εγώ τη δική μου…Κι εσύ την δική σου…Μη την βάζεις στο ζύγι…Την ίδια αξία έχει η δική μου, η δική σου, η δική τους ιστορία…Ας ρωτήσουμε τον Καλό Σαμαρείτη…
Κλείνω τις σκέψεις μου με μερικούς στίχους από έναν αγαπημένο μου ποιητή, τον Τάσο Λειβαδίτη:
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατάω ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ‘ρθούνε, να βρουν συντροφιά.
Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.
Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα ‘ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.
Σχόλιο ΠΛΗΣΙΟΝ:
Ο κ. Γκιάτας είναι επαγγελματίας μάγειρας και προσφέρει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του στον ΠΛΗΣΙΟΝ και ενας εξ αυτών που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο για την σχεδόν καθημερινή παρουσια του ΠΛΗΣΙΟΝ στους δρόμους από τα μέσα Ιανουαρίου…