“Αφήστε τη φαντασία σας να ταξιδέψει…
ο κ. Κώστας τρώει τη ζεστή κοτόσουπα 2 ώρα το πρωί.Κάποιοι συνεργάτες μας ξαναγύρισαν 3 το πρωι για να τους πάνε (και σε δύο άλλους ) μαξιλάρια και κουβέρτες. Ισως για κάποιους εξ αυτών οι συναντήσεις αυτές τις παγωμένες βραδιές να είναι η αιτία που ζουν σήμερα…
Φανταστείτε πως βρίσκεστε στη
συγκυρία όπου μένετε ξαφνικά χωρίς
δουλειά..μόνοι..δίχως να υπάρχει
κάποιος να σας βοηθήσει και να σας
στηρίξει.
Ξαφνικά … και χωρίς σπίτι.
Να ζητάτε πλέον απ τη ζωή σας, έστω 1
κομμάτι ψωμί, 1 ζεστό ποτήρι με
τσάι…να βρέχεστε απ’ τη βροχή…να
παγώνετε απ’ το χιόνι. Χωρίς παπούτσια,
χωρίς μπουφάν, χωρίς κουβέρτα…χωρίς
ελπίδα…χωρίς φως…χωρίς μέλλον.
Και τότε βρίσκεστε στο μεγάλο δίλλημα
:
Από τη μία να εκλιπαρείτε, όποιους
περνάνε δίπλα σας για λίγο φαγητό ή
από την άλλη να κλείνεστε στον εαυτό
σας και γεμάτοι από ντροπή και
υπερηφάνεια να μένετε
εκεί…κάτω…πεσμένος, αβοήθητος και
εγκαταλελειμμένος. Εγκαταλελειμμένος
από όνειρα…από ζωή…απ’ όλους.
Ποια επιλογή θα ακολουθούσατε;;!
Δεν θα ήταν μαγικό, εκείνη τη δύσκολη
ώρα, κάποιος περαστικός να μπορούσε να
δει πέρα από την πρώτη εικόνα σας αλλά
και μέσα στην ψυχή σας;
Να παραμέριζε τα πρώτα συναισθήματα
του φόβου και της πιθανούς αποστροφής
που να τον κυρίευαν και να σας δει όπως
πραγματικά είστε;;
…ένας αβοήθητος και κατά βάθος
ευαίσθητος άνθρωπος…
Δεν θα ήταν ένα μικρό θαύμα, εκείνη τη
δύσκολη στιγμή της ζωής σας, κάποιος
να βρεθεί δίπλα σας και να σας σταθεί
σαν από μηχανής θεός;
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα μαθήματα
ζωής που μου δώσατε όλοι
εσείς…
αφιερωμένο στον Αίσα, τον
Δημήτρη, τον Σωτήρη,τον Μοχάμετ, τη
Μαρία, τον Παύλο, τον Άγγελο, τον
κ.Ανδρέα, τον Σαλίμ, τον Χασάν, τον
Ιωσίφ… “
Φ.Π.
——————–
Η Φ.Π. μας είδε για πρώτη φορά σε ένα ρεπορτάζ για αστέγους στις ειδήσεις γνωστού καναλιού και γνωριστήκαμε ενα βράδυ που μας τηλεφωνησε να έρθει μαζί μας σε μια εξόρμηση. Εκτοτε έχει συμμετάχει πολλές φορές στις εξορμήσεις μας τις νύχτες στους αθηναϊκούς δρόμους.