Μια παγωμένη νύκτα με βρεγμένους ανθρώπους …
Και οι λέσχες φιλίας του Δήμου Αθηναίων κλειστές…
Η κίνηση στους δρόμους κανονική….
Αλλά στα στέκια των αστέγων πολυκοσμία….
Επιστρέψαμε 4.30 το πρωί…
Ξεκινήσαμε γύρω στα 12 άτομα σε μια κρύα νύκτα που η υγρασία ήταν έντονη.
Η αλήθεια είναι ότι και πάλι δεν υπολογίσαμε το ψύχος της βραδιάς. Πολλές φορές χωρίς να είμαστε ειδικοί παρατηρούμε ότι άλλη εικόνα έχουμε για το κρύο ξεκινώντας και άλλο βιώνουμε μετά από λίγη έκθεση στις συνθήκες που βιώνουν οι άστεγοι…
Το κρύο λοιπόν καθώς περνά η ώρα είναι τσουχτερό και γίνεται ανυπόφορο κάτω από τις ειδικές συνθήκες που το βιώνουν συνάνθρωποι μας. Στην Πειραιώς το γνωστό στέκι είχε δεχτεί «επίθεση» είχαν χάσει αρκετά από τα πράγματα τους αλλά αναπληρώσαμε σε ρουχισμό και κουβέρτες… Πολλές φορές πνίγω την οργή μου με αυτά που ακούω και βλέπω… ( όπως χθες το βράδυ με τον υπάλληλο καθαριότητας και την έκφραση που πήρε όταν «αναγκάστηκε» και από την πολυπληθή παρουσία μας να είναι πιο προσεκτικός με την μάνικα που καθάριζε τα πεζοδρόμια που καμιά 15 άστεγοι Έλληνες και μετανάστες είχαν καταλάβει… )
Ο σιωπηλός κ. …..
Κάτω απ τις γέφυρες… Σε ένα μεγάλο νυκτερινό καταυλισμό ( κάθε φορά αναρωτιέμαι αν την ημέρα υπάρχει κάτι από αυτό …. ) καμιά 30 άτομα κοιμούνται σε 2 μεγάλα γκρουπ.
Μας εξήγησαν ότι λόγω κλεισίματος από το Δήμο των κέντρων φιλοξενίας η γέφυρα είναι το σκέπαστρο τους… Ας μη μιλήσουμε για την υγρασία …. Το κορνάρισμα του τραίνου δίπλα ίσως δίνει τροφή για όνειρα και ελπίδες στους άστεγους φίλους μας….
Και ξαφνικά φεύγοντας εμφανίζεται ο κ. άγνωστος και μοναχικός άνδρας.
Ασπρομάλλης αποφασιστικός 60 χρονών περίπου, σιωπηλός και μεθοδικός κατεβάζει με γρήγορο ρυθμό τις κούτες με τη πραμάτεια του. Αποσβολωμένοι τον κοιτάμε, βγαίνουμε από τα αμάξια και τον παρακολουθούμε. Μια αίσθηση σεβασμού διακρίνουμε στους μετανάστες που σχεδόν ευλαβικά δέχονται από τα χέρια του αυτά που τους δίνει …. Στην αρχή δυο από μας τον πλησιάσαμε και σαν να μην μας είδε, συνέχιζε να κατεβάζει κούτες. Και να μοιράζει …… Ένας από τους άστεγους μας είπε για τον άγνωστο ηλικιωμένο άνδρα… Αυτός όχι μπλα μπλα αλλά κάνει …..
Στη συνέχεια είχαμε την ευκαιρία για ένα σύντομο διάλογο με τον άγνωστο ηλικιωμένο γείτονα τους…
Ιδιώτης γείτονας καθημερινά βοηθά τον συνάνθρωπο του… Ανταλλάξαμε τηλέφωνα του δώσαμε κάποιες από τις κουβέρτες μας και του είπαμε αν σε κάτι χρειαστεί ας μας τηλεφωνήσει μήπως μπορούμε να βοηθήσουμε…
Μέχρι το επόμενο σταμάτημα της πορείας μας ήταν το θέμα συζήτησης…
Μόνος μες τη νύχτα με θώρακα την αγάπη τολμά την έξοδο προς τον πλησίον….
Η μορφή του θα με συνοδεύει για καιρό και ο σιωπηλός τρόπος δράσης του….
Σε ένα άλλο στέκι λίγο κάτω από τη Τροχαία Αθηνών στο Κολωνό η κωφάλαλη Πέπα άρχιζε να χοροπηδά μόλις μας είδε και τα δάκρυα να τρέχουν στα μάτια της . Στην αρχή δεν καταλάβαμε τι έγινε…. Ο Βίκτωρας και οι δύο γυναίκες που είχαν απομείνει όρθιοι μετά τα μεσάνυκτα περίμεναν δεν ξέρω και εγώ τι… Μας εξήγησε ο Βίκτωρας ότι έλειψαν για 2 ώρες να πάνε για μπάνιο και φαγητό και όλες οι κουβέρτες και τα ρούχα τους είχαν κλαπεί ….
Μέχρι να φέρουν κι άλλες κουβέρτες από την έδρα μας δύο συνεργάτες μας μέσα σε 10 λεπτά είδαμε 3 τροχαία ευτυχώς χωρίς θύματα.
Ένα αυτοκίνητο έφυγε για να φέρει κι άλλες κουβέρτες κλπ ρούχα και οι υπόλοιποι μείναμε να συζητούμε με τους άστεγους και να χαζεύουμε το απίστευτο σκηνικό με τα τροχαία… Καλέσαμε το 100 κλπ κλπ κλπ…
Στη συνέχεια βοηθήσαμε στο στρώσιμο εκεί στο πεζοδρόμιο για να μπορέσουν να κοιμηθούν οι άνθρωποι αυτοί. Τα συναισθήματα απλά δεν περιγράφεται.
η Πέπα ετοιμάζεται να ξαπλώσει στις νέες της κουβέρτες.
Φεύγοντας η Πέππα δεν είχε πλέον δάκρυα στα μάτια καθώς έπεφτε ανακουφισμένη κάτω από τις κουβέρτες αλλά η άλλη κυρία ( ναι και μια άστεγη κυρία είναι ) δεν μπόρεσε να κρατήσει τα δάκρυα της καθώς μας αποχαιρετούσε …. Τώρα τα αγκαλιάσματα οι χειραψίες και τα δικά μας κρυφά δάκρυα είναι και αυτά από τις στιγμές των μικρών ιστοριών στο κέντρο της πόλης που ίσως δεν έχουν καμιά σημασία σε άλλους αλλά που σε κάποιους μας σημάδεψαν τη ζωή ….
Η αίσθηση της βρωμιάς μας και η ντροπή που κάποιοι από μας νοιώθουμε μερικές φορές ίσως είναι το κίνητρο να συνεχίζουν κάποιοι από μας τις δράσεις αυτές ..
Είναι κάποιες στιγμές εκεί έξω στο δρόμο που η μετάνοια σου ανοίγει τη πόρτα του νου και της καρδιάς με άλλο τρόπο πρωτόγνωρο. Σιωπηλή δυνατή που σπάζει πέτρες, ανοίγει ρωγμές στα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής μας. Τότε που τα πικρά μας δάκρυα κρυφά προσπαθούν να τρέξουν και το σκοτάδι της νύκτας βοηθά στο να μείνουμε έστω και λίγες στιγμές μόνοι με το βαθύτερο είναι μας…
Ίσως ποτέ δεν μάθουν αυτοί οι τόσο σημαντικοί άνθρωποι τους δρόμους αυτογνωσίας που μας έδωσαν την ευκαιρία να διαβούμε… Πολλοί από μας εξ αιτίας τους είχαμε την ευκαιρία να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι και να αλλάξουμε προτεραιότητες και να αφήσουμε στέκια ανάπαυσης και βολέματος και να μπούμε σε ένα δρόμο γεμάτο περιπέτειες σπάζοντας το ψεύτικο κόσμο της γυάλας μας που είχαμε εγκλωβιστεί…
Οδός Σταδίου ώρα 2 το πρωί
Στη Σταδίου ένας ασπρομάλλης κύριος ( vegeterian παρακαλώ , αρνήθηκε τη κοτόσουπα !!! ) κοιμόταν κάτω χωρίς χαρτόνι, χωρίς κουβέρτα … Τον σκεπάσαμε του δώσαμε καυτό τσάι, κουλούρια και λουκουμά…
Ένας άλλος λίγο πιο πάνω ( 50-55 ετών ) κοντά στο Σύνταγμα βρεγμένος κάτω από μια βρεγμένη κουβέρτα έτρεμε …. Το κρύο ανυπόφορο για μας πόσο μάλλον για ένα βρεγμένο και παγωμένο και με αναπηρία άστεγο.
Δεν θέλω να περιγράψω τι ένοιωσα όταν τηλεφώνησα στο τηλέφωνο 1960 και μου είπαν ότι δεν υπάρχει τόπος εν τω καταλύματι.
Την προηγούμενη βδομάδα συνεργαστήκαμε με τις λέσχες φιλία
ς του Δήμου Αθηναίων σε ανάλογες περιπτώσεις δυστυχώς όμως έκλεισαν και αναγκαστήκαμε για μια ακόμη φορά να χρησιμοποιήσουμε ξενοδοχείο για τον παγωμένο και βρεγμένο άστεγο …. Τον μεταφέραμε κυριολεκτικά παγωμένο με υποθερμία ενώ ο καημένος έτρεμε συνεχώς.
Έγιναν και πολλά άλλα που ίσως κάποια άλλα στιγμή που βρω χρόνο να τα αναφέρω.
Επιστρέψαμε σπίτια μας στις 4.30 το πρωί.
Υ.Γ. Μετά από μία ώρα περίπου ο κύριος της φωτογραφίας έτρεμε καθιστός πάνω στο μπαστούνι του καθώς κανονίζαμε τα της διαμονής του… Πληρώσαμε για 3 μέρες.
Μετά δυστυχώς πάλι στους δρόμους. Μαζί με τους υπόλοιπους… Μέχρι πότε άραγε;