Μαρτυρία εθελόντριας

Γεμάτη ήταν η πλατεία, πλήθος πολύ. Από που να έχουν έρθει όλοι αυτοί άραγε; Αφγανοί, εμείς ξέραμε. Σπρωξιές και μαλώματα ανάμεσά τους. Αλλά βλέπω γυναίκες και μικρά παιδιά.
Μια ομάδα μικρή φίλων είμαστε και έχουμε έρθει να τους δώσουμε ρούχα και να μοιράσουμε φαγητό το οποίο είχαμε προετοιμάσει σε μπώλ. Η δράση έχει ξεκινήσει από την ώρα της κουτάλας και είναι μεγάλη βλέπεις και η δράση και η κουτάλα. Εμένα μου φτάνει ίσα με τη μέση … περίπου…!
Οι κατσαρόλες δε ασήκωτες. Όταν δε είχε καθάρισμα κρεμμύδια έπεφτε κλάμα … ας είναι καλά η γιαγιά η Παναγιώτα λέγαμε κάθε φορά. Και καλά να είσαι στην κουζίνα σαν σήμερα που είναι -2 C είπε η ΕΜΥ. Το καλοκαίρι με +38 C … έπεφτε ιδρώτας. Ευτυχώς χρησιμοποιήσαμε και εμείς την τεχνολογία.
Πολλοί χαρούμενοι είμαστε όλοι και την ώρα της προετοιμασίας, αλλά και στις πλατείες και στους δρόμους. Η προετοιμασία και η προσφορά των αγαθών κάτι σημαίνει και για εμάς. Κάτι συμβαίνει μέσα μας κάθε φορά που μαγειρεύουμε, παρόλο που δεν γνωρίζουμε για ποιούς μαγειρεύουμε.
Έπειτα το συσσίτιο στη  Σοφοκλέους, κουβέρτες για τους αστέγους  που είναι κρυμμένοι στα χαρτόκουτα, ζεστό τσάι για τα κορίτσια …  εκεί … αργά μέσα στη νύχτα.
Ξεβολευτήκαμε από τον καναπέ, ευτυχώς αυτός δεν κατάφερε να μας καταπιεί και η τηλεόραση έμεινε μόνη σαν την καλαμιά μες στο σαλόνι.
Στην πλατεία είμαστε τώρα. Είναι διαφορετικά σήμερα. Υπάρχουν μικρά παιδιά. Εγώ βέβαια είμαι καλά ντυμένη, γάντια, σκούφο, μπότες ζεστές, μην κρυώσουμε κιόλας.
Κάποια ομάδα είχε προηγηθεί πριν από εμάς. Είχε προσφέρει τροφή αλλά που να τους ταΐσεις όλους αυτούς. Παρηγοριέμαι καθώς σκέφτομαι ότι δραστηριοποιούνται και άλλες ομάδες και προσφέρουν σ΄αυτούς τους ανθρώπους.  Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να προσφέρουμε σε κάποιους.
Μια μανούλα ξεχωρίζω με πολλά κουτσούβελα γύρω της, μικρά, μεγαλύτερα. Την  τραβάνε προς το περίπτερο για να τους πάρει τις σοκολάτες που δείχνουν με τα χεράκια τους. Αλλά που λεφτά …
Το μεγαλύτερο κοριτσάκι της, γύρω στα 12 μου φαίνεται, αναλαμβάνει δράση με τα μικρά για να βοηθήσει τη μαμά του που είναι και έγκυος.
Τώρα είμαστε ανάμεσά τους. Ζω στην πραγματικότητα. Ζω μια άλλη πραγματικότητα.
Κοιτώ στην απέναντι πλατεία. Άστεγοι Έλληνες…ναρκομανείς, χαρτόκουτα, κουβέρτες, πρόσωπα κουρασμένα, χαμένα… άνθρωποι  πεινασμένοι , μονάχοι, απογοητευμένοι, τους έχουν εγκαταλείψει, τους έχουν απορρίψει  … Τι ταλαιπωρία!  Τι ασπλαχνιά!   Άστεγοι  Έλληνες …   Άστεγοι μετανάστες!
Με σφίγγει το στομάχι μου. Το 12χρονο κοριτσάκι  με πλησιάζει. Τι γλυκιά που είναι καθώς μου χαμογελά. Είναι πολύ όμορφη καθώς το χαμόγελό της μεγαλώνει όταν την πλησιάζω και της χαμογελώ και εγώ. Ήρθαμε πολύ κοντά η μια στην άλλη. Σκέφτομαι  πώς να ταξίδεψε να έρθει ως εδώ; Με καράβι; Πώς; Πήρε μαζί της όνειρα …  χαμένα άραγε;
Φοράει και αυτές τις σαγιονάρες που φοράμε εδώ το καλοκαίρι, τόσο φθαρμένες που το.. μισό ποδαράκι της πατάει στη γη. Τα ποδαράκια της ξύλα από το κρύο, μπλε χρώμα. Σαν του αστέγου προχτές το βράδυ στην Κουμουνδούρου. Άστεγη και Ξένη μαζί … και είναι μόλις 12 χρονών … σαν το γιό μου.
Ξύπνα λέω μέσα μου … Ξύπνα κάτι θέλει να σου πει. Μας εμποδίζει και η γλώσσα βλέπεις! Πως να συνεννοηθούμε;  Έκανε γροθιά το χεράκι της, το κοκαλιασμένο χεράκι της θα έλεγα … και με άγγιξε στο δικό μου. Μα καθώς με άγγιξε ζέστανε την καρδιά μου. ΑΓΓΙΓΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ!
Χαμογελάσαμε και οι δύο. Σαν να ξύπνησα από κάποιον ύπνο … Πλημμυρίσαμε και οι δύο από χαρά όταν μαζί με τα άλλα παιδιά της δώσαμε ρούχα, τα οποία δεν μας έλειπαν κιόλας γιατί είχαμε πλούσια στη ντουλάπα μας.
Ήταν Φεβρουάριος 2009 … Σταθμός Λαρίσης … πλατεία … -2C … Νύχτα γύρω στις 1 και εμένα η καρδία μου καίγεται  καθώς η μικρούλα με σφίγγει στην αγκαλιά της και βάζει το  χεράκι της στο σημείο της καρδιάς … θέλοντας να μου πει ευχαριστώ.
Τι ευχαριστώ θες να μου πεις μικρή μου φιλενάδα. Τι σημασία έχει τώρα ο χρόνος και ο τόπος. Μου έρχεται να σκάσω από χαρά. Εγώ σε ευχαριστώ έλεγα μέσα μου. Την έσφιγγα και εγώ τώρα στην αγκαλιά μου … γελάγαμε και οι δύο … μάλιστα δυνατά. Χαρά … χαρά παντού!
Δεν θα σε ξαναδώ μάλλον! Θα σε θυμάμαι μικρή μου φίλη, με άγγιξες στην καρδιά μου. Το γλυκό σου χαμόγελο θα μείνει στη μνήμη μου. Έγινες ΠΛΗΣΙΟΝ ΕΣΥ ΣΕ ΜΕΝΑ! και μετά εγώ σε σένα. Μυστήριο  ε;
Όμως έτσι αισθάνθηκα … και δεν είπαμε ούτε μια κουβέντα.
Όμως ήρθαμε τόσο κοντά!  ΠΛΗΣΙΟΝ  η μία στην άλλη.
Μια κοινωνία λίγων λεπτών σου αλλάζει τη ζωή. Η προσφορά που δίνεις με αγάπη την παίρνεις πίσω διπλάσια α σε αγάπη. Εμπειρία αγάπης και περιπέτεια μαζί. Έχει ενδιαφέρον τελικά η ζωή!
Σε ευχαριστώ φίλε άστεγε … ναρκομανή … μετανάστη για την ευκαιρία που μου δίνεις.
Σε ευχαριστώ φίλε  ….  ΠΛΗΣΙΟΝ ΜΟΥ!
Μαρία Μ.
Σημείωση :  Η εκδήλωση του ΠΛΗΣΙΟΝ  στο πνευματικό κέντροτου Δήμου Αθηναίων  ήταν αφορμή να μιλήσω με τη Μαρία (παλιά εθελόντρια μας και να ζητήσω να γράψει μερικά από αυτά που μου είπε…
Μαρία εκ μέρους όλων όσους το διαβάσουν εδώ σε ευχαριστώ . Σε ευχαριστώ πολύ …