( 18/02/2012)
Το είχα ακούσει από καιρό…
Ετσι ήθελα κι εγώ, να βγω βρε παιδί μου μια φορά μαζί τους !!
Τα παιδιά και οι εθελοντές του «Πλησίον», μιλούσαν για εικόνες που τις κουβαλάς μαζί σου μια ζωή.
Ήθελα να δω τι ήταν εκείνο που τους έκανε να δακρύζουν όταν περιγράφουν τις σκηνές !!
Χτες λοιπόν τα κατάφερα και πήγα. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς.
Οι σκέψεις που γεννάνε οι εικόνες, είναι απ’ αυτές που σε κάνουν να μην κοιμηθείς και σε ταξιδεύουν σ’ εκείνη την πλευρά της ζωής που δεν θα ήθελες ποτέ να ζήσεις.
Σκέψεις δυσάρεστες, βάλσαμο όμως και φως στη ψυχή, για να βρει κανείς τον δρόμο της αγάπης, έναν δρόμο που τον χάσαμε τρέχοντας πίσω από τους λογαριασμούς και τα χρέη μας.
Απίστευτα συναισθήματα, τεράστιες διαπιστώσεις. Η ζεστή σούπα, η σοκολάτα και το τσάι, γίνονται πεντανόστημα όταν τρως και πίνεις κάτω από τη γέφυρα στις γραμμές του τραίνου και δίπλα στο εγκαταλειμμένο βαγόνι μαζί με τους άστεγους. Και δεν είναι μόνο η πείνα, το κρύο και τα ρούχα που τους λείπουν.
Είχαν μεγάλη ανάγκη να μείνουμε για λίγο μαζί τους, να φάμε μαζί τους και να νιώσουν ότι κάποιος τους αγαπάει και τους δίνει αξία και σημασία . Φοβερό να σου λείπει να νιώσεις ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Για μένα να πω μόνο, ότι είχα μείνει ξερός να βλέπω. Μου πήρε ένα τέταρτο να συνέλθω και να πιάσω κι εγώ να σερβίρω. Τα παιδιά του «Πλησίον» είχαν στο πετσί τους την διαδικασία. Δεν θέλω να γράψω γι αυτούς, γατί ξέρω ότι δεν θέλουν και δεν χρειάζονται τα καλά μας λόγια. Υπάρχει κάποιος από ψηλά, που τα βλέπει όλα και αυτό φτάνει.
Ένας νεαρός ήταν πολύ χτυπημένος. Με σπαστά Αγγλικά μας περιέγραψε ότι τον χτύπησαν κάποιοι συμπατριώτες μας «not good men» . Τον είχαν χτυπήσει στο πρόσωπο και στο κεφάλι πολύ άσχημα. Ήταν μελανιασμένος, πρησμένος και πολύ τρομαγμένος. Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που θα τον πλησιάζει κάποιος θα τρομάζει.
Ενα παιδί από τον “Πλησίον” με μια αγκαλιά και ένα χάδι, έκανε τον νεαρό άστεγο μετανάστη να μας ανοίξει την καρδιά του. Κατάλαβα ότι δεν είναι μόνο να χορτάσει. Είχε και την ανάγκη να πει τον πόνο του. Θεϊκές διεργασίες σε καρδιές σαν τις δικές μας και πιο πονεμένες. Άνθρωποι που πρέπει να τους δούμε σαν πλάσματα του Δημιουργού, και όχι σαν στατιστικούς αριθμούς και ανεπιθύμητους επισκέπτες της χώρας μας.
Στο τέλος της χτεσινής εξόρμησης, συναντήσαμε έναν άστεγο που η κατάστασή του μας έκανε να μείνουμε εκεί περισσότερο. Είχε μια ανοιχτή πληγή στο πόδι του, και καταλάβαμε όλοι χωρίς να είμαστε γιατροί, πως είχε μολυνθεί και αποτελούσε άμεσο κίνδυνο για την υγεία του. Αντί για γάζα, είχε βάλει ένα χαρτί (που είχε κολλήσει στην πληγή) και για επίδεσμο είχε χρησιμοποιήσει ένα κομμένο μανίκι από μπλούζα. Επικοινωνήσαμε με το ΕΚΑΒ και οι άνθρωποι έδειξαν πραγματικά ενδιαφέρον για να τον μεταφέρουν σε νοσοκομείο ώστε να περιποιηθούν το τραύμα του. Δυστυχώς δεν προβλέπεται και δεν υπάρχει μηχανισμός στο σύστημα υγείας μας, για επιτόπια παροχή πρώτων βοηθειών. Ό άνθρωπος αυτός, δεν δέχτηκε να μεταφερθεί εκείνη την ώρα σε νοσοκομείο, και μας υποσχέθηκε να πάει το πρωί. Προκαλεί δέος ότι ο άστεγος, προβληματίζονταν για το που θα αφήσει την περιουσία του νυχτιάτικα για να πάει στο νοσοκομείο. Και τι περιουσία !! μια κούτα, δύο κουβέρτες και ένα μαξιλάρι. Του υποσχεθήκαμε να του τα φυλάξουμε αλλά τίποτα !! Τον ρωτήσαμε που θα είναι το πρωί, και μας απάντησε εδώ γύρω γύρω. Με την σκέψη σε αυτόν τον άνθρωπο, άργησα πολύ να κοιμηθώ. Τι να κάνει άραγε σήμερα ??!! σε τι θα μπορούσε να ελπίζει ??!! είπα σε κάποιο απ’ τα παιδιά που είμαστε μαζί, ότι ίσως να πεθάνει αν δεν πάει στους γιατρούς και μου απάντησε ότι μπορεί και να μην τον νοιάζει. Για σκεφτείτε αν είναι έτσι!!!
Είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Όμως μια εικόνα δεν σβήνει από το μυαλό μου. Εκείνη η στιγμή που έβαλε το χέρι στην καρδιά του δακρυσμένος για να μας ευχαριστήσει πριν ξαπλώσει για να κοιμηθεί . Είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις πόσο αξία έχει η ΖΩΗ και να αγαπάς. Εγώ γύρισα σπίτι και είχα ένα ζεστό κρεβάτι να με περιμένει. Αγκάλιασα την γυναίκα μου πιο σφιχτά χωρίς λόγο (ή μήπως είχα λόγο ??!!) για να την ζεστάνω.
Όλοι όμως εκείνοι που είχα συναντήσει να κοιμούνται έξω αυτή τη νύχτα, δεν θα ζεσταθούν … ίσως όμως με τις κουβέρτες μας κρυώνουν λιγότερο !!! Με αυτές τις σκέψεις κοιμήθηκα και ξύπνησα και είπα να σας τις γράψω… … όχι ότι δεν τα ξέρατε, αλλά για να παίρνετε δύναμη και να μην σταματήσετε ποτέ. Σας ευχαριστώ που με πήρατε μαζί σας απόψε …. σας υπόσχομαι να έρχομαι μαζί σας πιο συχνά !!
Γ.Π.