Τον Μάρτιο απασχόλησε τον τύπο, η παράταση της δοκιμασίας της πρώην υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων Κας Μαριέττας Γιαννάκου. Η σημασία για εμάς, δεν είναι απλά σε μια είδηση που αφορά πρώην υπουργό και στέλεχος κυβέρνησης. Είναι πρώτα στο πρόσωπο. 
Ένας συνάνθρωπός μας που δοκιμάζεται. Και δυστυχώς, οι συνάνθρωποί μας που δοκιμάζονται είναι πάρα πολλοί.
Στέλνουμε την αγάπη μας σε όλους, και προσευχόμαστε ο Κύριος να βάλει σύντομα ένα τέλος στην ανθρώπινη δοκιμασία, και έως τότε, να παρηγορεί και να δυναμώνει τους δοκιμαζόμενους.
Ένα λεπτό! Είναι αρκετό το να στείλω την αγάπη μου διά του λόγου, και να προσευχηθώ για τον πλησίον μου που δοκιμάζεται; Ίσως είναι δύσκολο να επισκεφτώ την Κα Γιαννάκου.
Υπάρχει όμως και ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που δοκιμάζεται επίσης. Αυτός που αν και δεν είναι πλησίον μου, μπορώ να του γίνω εγώ. Τι θα πει όμως να γίνω πλησίον; Τι σε ευχαριστεί Πατέρα; Τι ακριβώς μας ζητάς;
Ας σκεφτώ με ένα παράδειγμα. «Κάποιος, μόλις εισήχθη στο νοσοκομείο και είναι σοβαρά». Πηγαίνω στο νοσοκομείο. Καθ’ οδόν προσεύχομαι. «Κύριε, αφού με οδηγείς στο ΕΡΓΟ Σου, κάνε Χάρη, και φύλαξε τον να είναι καλά όταν φτάσω». Ολοκληρώνω την επίσκεψη, και επιστρέφω στο σπίτι, ήσυχος ότι το ΕΡΓΟ του Θεού έγινε.
Αν με ρωτήσετε γιατί το έκανα, θα σας πω …«για το ΕΡΓΟ». Ήσυχος λοιπόν εγώ στην οικογένειά μου, και ευχαριστημένος ο ουράνιος Πατέρας πως ανταποκρίθηκα στο ΕΡΓΟ.
Ή μήπως όχι;
Ας ξαναδούμε το παραπάνω παράδειγμα με μια μικρή αλλαγή. Αυτή τη φορά στο νοσοκομείο δεν εισήχθη οποιοσδήποτε, αλλά η Μαριέττα μου (έτσι λένε την 18 μηνών κόρη μου). Τρέχω προς το νοσοκομείο. Καθ’ οδόν προσεύχομαι. Οι γιατροί μου επιτρέπουν να τη δω για λίγο. Λίγες λέξεις, λίγα δάκρυα. Βρίσκω μια απόμερη γωνιά …τώρα δεν μιλώ απλά στον Κύριο …η καρδιά μου χτυπά δυνατά …φωνάζω δυνατά προς Αυτόν. Το ζήτημα τώρα είναι προσωπικό μου. «Κύριε δείξε έλεος σε ΕΜΕΝΑ… φύλαξε το παιδί μου!».
Ποια είναι η διαφορά του πρώτου παραδείγματος από το δεύτερο;
Στο πρώτο κάνω ΕΡΓΟ. Όντως καλό και ευάρεστο μπροστά στον Θεό. Δεν το αρνείται κανείς, ούτε το υποτιμά.
Στο δεύτερο παράδειγμα όμως που πρόκειται για το παιδί μου, ΠΟΤΕ δεν περνά από το μυαλό μου ότι κάνω ΕΡΓΟ.
Γιατί;
Διότι το παιδί μου το ΑΓΑΠΩ! Μάλιστα θα ήμουν πάντα έτοιμος να θυσιαστώ γι’ αυτό. Δεν σκέφτομαι ότι κάνω ΕΡΓΟ. Βλέπετε… η Αγάπη είναι από τη καρδιά δεν σκέφτεται! ( Ματθ κε:37 Τότε θέλουσιν αποκριθή προς αυτόν οι δίκαιοι, λέγοντες· Κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα και εθρέψαμεν, ή διψώντα και εποτίσαμεν; )
Δύσκολο; Δύσκολο όταν πρόκειται για άλλους. Αυτονόητο όμως όταν πρόκειται για το παιδί μας.
Ο Κύριος δεν ζητά το δύσκολο. Ζητά το αυτονόητο. Δεν θέλει ένα ΠΡΕΠΕΙ στο να αγαπάμε. Ζητά να αγαπάμε!
Τώρα καταλαβαίνω, πως πάντα μπροστά μου υπάρχει μια ανώτερη οδός, στην οποία έχω καλεστεί να περπατήσω.
Τώρα καταλαβαίνω λίγο καλύτερα το γιατί το «έτι πολύ υπερέχουσαν οδόν σας δεικνύω» είναι η φράση πριν το μεγαλειώδες 13ο κεφ. στην Α~ Κορινθίους. Μια φράση που μάλλον θα χρειαστεί ολόκληρη η ζωή μου για να την κατανοήσω τελείως. Ή ίσως… η αιωνιότητα. |